bez

bez

wykrochmaliłam włosy w deszczówce odpięłam sprzączki
z pasków przy butach, szlufki puściły mnie wolno
szło się długo na przemian szeroko i wąsko po krawędziach
z gliny po krzywych patykach
szło się pod rękę z pszczołami kawał w noc
trybiki łapały zasięg, rękawki zakrywały knykcie
po drodze potrącało się miski
pluło pestkami śliwek na spółkę z robakami
pęczniały układy scalone z brzuchów
z prochu powstałeś i w proch się

Utwór, który chciałabym przywołać, nosi tytuł „bez”. Nie wiem, czy jakkolwiek przydatne i potrzebne odbiorcy jest odnoszenie się przez autorkę/autora do okoliczności, w jakich wiersz został napisany, jednak krótki i ogólnikowy komentarz z mojej strony nie powinien tekstowi niczego odjąć ani tym bardziej dodać. To może być utwór zasadniczo o czymkolwiek, jak dla mnie jest o pozbywaniu się albo o wyruszaniu w podróż, albo o śnie. Wiersz jest przepełniony poczuciem osaczenia, braku kontroli nad materią, która otacza podmiotkę. Próba wyzwolenia się z zaistniałego stanu rzeczy stanowi dla niej główną motywację do tego, żeby iść – po prostu, poruszać się w sposób instynktowny w bliżej nieokreślonym kierunku. Zaznaczone na początku oczyszczenie się oraz pozbycie nadmiaru materii, choćby tej najbardziej prywatnej i najbliższej osobie mówiącej w wierszu, jest sygnałem rozpoczęcia czegoś nowego, co miałoby spowodować zmianę jej stosunku do świata. Wiersz można interpretować jako pierwszy krok w procesie przejścia z opresyjności do przychylności materii, na jaki liczy podmiotka i który w pewien sposób realizuje się w całym zestawie. Nie jest to przejście pełne i rzucające się w oczy od razu, ponieważ przychylność materii rozumiana jest niejednokrotnie na równi ze śmiercią jako najdoskonalszym i najtrwalszym połączeniu tkanek. To widmo nieustannie towarzyszy osobie mówiącej, jednak w wierszu „bez” podróż dopiero się zaczyna. Relacje podmiotki z różnymi formami przyrody ożywionej i nieożywionej, z pozostałościami po cywilizacji, która także obecna jest w przestrzeni wiersza, są stopniowo zacieśniane i będą odgrywać ważną rolę także w późniejszych etapach wędrówki. Wiersz „bez” mówi o momencie przełomu światopoglądowego i w efekcie pozbywaniu się tego, co dotychczas obecne było w jej życiu oraz sprawiało wrażenie nadmiaru, przytłoczenia.