Komentarz do utworu "Buty"

Buty

Są dni, w które ojciec przestaje się dziać i cała narracja o nim przechodzi na rzeczy.
Ubrania nie wstają z podłogi, tylko buty tępo wchodzą na gołe stopy i przygniatają się piętami. Grzebień decyduje, że i on zrobi swoją robotę w imię jakiejś symetrii, bo skoro nagi człowiek ma buty, to powinien też od góry kończyć się ładem. Grzebień wie, jak zmusić rękę, żeby dała się opluć i przejechała ojcu po głowie. To wiele ułatwia. Później przychodzi słoik, żeby zabrać mocz. Zakręca się i odsuwa butem, który przez ten czas zdołał wbić się głębiej na nogę. Słoik przyjdzie dzisiaj jeszcze kilka razy, grzebień może raz, a buty będą się pocić tak czy inaczej.
Teraz kręcą się szpule z brązową taśmą. Magnetofon włączył się nie dlatego, że ojciec lubi country. To rzeczy sprawdzają, czy przy odrobinie dobrej woli nie da się przerobić tej sceny na komedię. Buty wwierciły się w końcu na pięty i zaczynają wybijać na podłodze rytm. Grzebień zmusza rękę, żeby poklepywała nim wytartą poręcz fotela. Coraz szybciej i szybciej.

Poczucie tragizmu wywoływane przez rzeczy zdaje się polegać na tym, że przedłużają one czyjeś życie zaledwie o kilka kroków.
Rzecz, która przeżywając swojego właściciela, staje się jego reprezentantem, jak i rzecz, która  w inny sposób utrwala minione, w końcu umiera. Zanim jednak materia zniszczy się i rozpadnie – pamięta, symbolizuje, czasami uobecnia. Ta zdolność uobecniania sprawia, że rzeczy mnie bolą. W ręce i oczy, a najczęściej w pamięć.