Wiersze i opowiadania doraźne 2019

Bronka Nowicka

Adopcja na wybiegu

prosimy państwa tu bliżej do czekoladowej fontanny fondu
Myśl to akrobacja, której Maria nie zrobi. Jej język jest zbyt ociężały, by dał się zatrudnić do wydobycia surowca na opis. Taka się urodziła.
zachęcamy do robienia zdjęć naszym podopiecznym
Ojciec odgadł to pierwszy i zaczął przy niej majstrować. Brał ją do warsztatu
i przeglądał.
Pocił się przy tym, bo jego ręce były duże, a części córki małe. Nie znajdował
w nich widocznej wady. Na koniec składał rozebrane dziecko i bił w głowę.
Sądził, że właśnie tam coś się obluzowało.
małe modelki z domu dziecka prosimy nagradzać brawami
Gdy uderzał radio, zaczynało grać. Maria tak nie działała. Była zepsuta na stałe. Inaczej niż jej matka, która nie psuła się nigdy. Ciągnęła gospodarstwo i dawała mleko. Wyprzęgała się tylko w porach przeżuwania. Dbała, żeby wszyscy troje żuli w jednym czasie. – Tym się scala ludzi – mówiła, pokazując mięso i kleisty ryż.
z podopiecznymi będziecie państwo mogli porozmawiać po pokazie
Maria nic nie jadła. Nie chciała, żeby ojciec się z nią zlepił.
– Chuda.
– Jak igła.
– Niezła sukienka.

Anna Podczaszy

Sakramenty

Nie byłam zdolna,
ale miałam staranne pismo
i schludny zeszyt. Długo

myślałam o nieskończonych
równoległych prostych, milcząc,

przyglądałam się liczbie
i literze, nie widząc

różnicy między ich światami.

Olśnienie przyszło na chwilę
przed ciszą wyborczą.

Huragan czy powódź –
wybieraj, kazali, świecąc mi
prosto w twarz. Wydal głos.
Mamy sakramenty!

Jestem za Polską na Marsie.
Jestem za Marsem w Polsce.
Jestem za Marsem na Snickersie!

Jestem niezdolna.
Nie mam pisma, zeszytu, prostych, liczb ni liter.
Niczym nie możecie mi grozić.

Marta Podgórnik

Niedziela wyborcza

Budzę się z lekkiej drzemki. Twój telefon wykaretkował się, mignął mi na światłach. Notuję, więc pamiętam: Twoja matka. Widuję ją we snach, bo nie jestem godna Jej poznać. Nic nie szkodzi. Mój ojciec ma o Tobie jak najgorsze zdanie, a zna Cię tylko z książek, danych na zadanie.

Więc serce nie drżyj, statku nie toń, samolocie przestań wreszcie spadać. Bo to dzień matki, dzień wyborów i dzień urodzin mojego chłopaka, którego bardzo lubiłam, zanim mnie zostawił.

Klub z miasta, w którym dorastałam, zdobył mistrzostwo Polski. Klub z miasta, w którym po raz pierwszy łyknęłam tlen z węglem, właśnie spadł z ekstraklasy. Zszedł do niższej ligi. Zaczerpnąć powietrza, przeformować szyki.

Mój brat dziś po raz pierwszy zabrał mnie na spacer. Szukaliśmy lokalu wyborczego i kwiatów dla matki. Nie wstyd Ci spacerować z siostrą? Nie wstyd mi, tu, na dzielnicy, jak na swój wiek jesteś

nawet ładna.

Tadeusz Sławek

[W tęczowe włosy twej matki]

W tęczowe włosy twej matki
wplótł się zapał świętego oburzenia
zdarzeń nadzwyczajnych.
Mozaikową twarz twej matki
przysłoniła ciężka powieka
urzędowo stwierdzonego grzechu
potwierdzonego uroczystą pieczęcią
nadzwyczajnej mocy.
Lecz dni pospolite są twoim bogactwem,
nie daj ich sobie odebrać.
Nie daj na to zgody.

Świętość nie ma wizytówek,
nie ma stałego adresu,
nie jest pozycją w biurze meldunkowym.
Nie ma delikatnego jak pajęczyna
honoru polityka.

Świętość odsuwa ściany,
chce, by jej dotykać.
Jest jak śnieg, to prawda,
lecz nie z powodu niewinności,
która ostrzega – „nie zbliżaj się!”.
Ale dlatego, że pełno wokół niej śladów,
co się mrowią w drodze.

Świętość zdradza obecność
tych, którzy się zbliżają
i co nie chcą sprawy
stawiać lekko.
Chcą dotknąć, palec wsadzić w ranę,
może nawet podrażnić, co już zagojone,
bo świętość jest raną
i przyzywa rany.
Wszak ból jest pierwszą materią istnienia.
Wie to każda matka.

Świętość jest zero,
cyfra najważniejsza,
o której nic orzec się nie da,
nie ma strat ni zysków,
choć bez niej ekonomia
grałaby cienko
jak świerszcz za kominem.

Dlatego strzeż się stróżów świętości,
adwokatów pełni,
nie dawaj im zgody,
by zadławiali gładkim opisem
słowa świętości, co zawsze są własne,
zgody nie dawaj
na owijanie w całun ciała, które żyje.

Nie dawaj swej zgody
na tajemnicy świętości
żegnanie spod ołtarza.

Świętości się nie proklamuje,
świętość się nam zdarza.