Dichterliebe. Papierowy Księżyc

Z jakie­goś powo­du nigdy nie bawi­ło mnie wysłu­chi­wa­nie aneg­do­tek (nie­raz w posta­ci mini-ese­ików, audy­cji z mora­łem, kaza­nek, etc.) z roz­go­rącz­ko­wa­ne­go fron­tu (lub magne­tycz­ne­go pola, co zale­ży od punk­tu widze­nia, sie­dze­nia, leże­nia, czy­ta­nia lub od po pro­stu przy­ję­tej ter­mi­no­lo­gii) ero­tycz­nych (towa­rzy­skich) pod­bo­jów „moich chło­pa­ków”. To było chy­ba w pierw­szej lice­al­nej, tzn. moja pierw­sza bój­ka, i pierw­sza reflek­sja na temat zło­żo­no­ści sto­sun­ków dam­sko-męskich… Pan­na Dal­lo­way opu­ści­ła kil­ka przy­jęć, jak wia­do­mo, by w zaci­szu swe­go kosz­mar­ne­go poko­iku nad skle­pi­kiem z narzę­dzia­mi ćwi­czyć krocz­ki, geści­ki i póz­ki. Gra­mo­fon wibro­wał boską Ellą, a panień­ską paka­me­rę wypeł­niał blask ryko­sze­tu.

Z jakie­goś powo­du krę­ci­ły mnie w tam­tych dniach rynsz­to­ko­we kli­ma­ty. Jack Kero­uack, sta­lo­wo­sza­re mary­nar­ki, ese­je spo­łecz­no-poli­tycz­ne w piąt­ko­wej Wybor­czej, ceny paliw, urzą­dza­nie miesz­ka­nia (kawa­ler­ka w super­jed­no­st­ce) w kli­ma­cie Ikei, sobot­nie wyj­ścia na mia­sto na kar­ko­łom­nych obca­sach vel kotur­nach z baza­ro­we­go sto­iska. Pła­ce­nie kar­tą Maestro za czte­ry Mar­ghe­ri­ty w loka­lu o wdzięcz­nej nazwie Vabank, i nie­speł­nio­na miłość.

Z jakie­goś powo­du roz­ba­wił mnie zanie­po­ko­jo­ny pas­su­sik puen­tu­ją­cy recen­zję nowe­go fran­cu­skie­go fil­mu („Jeden odcho­dzi, dru­gi zosta­je”, reż. Clau­de Ber­ri) w prze­zna­czo­nej dla takich jak ja osób, gaze­cie pt. Prze­krój: ” Koniec koń­ców jed­nak naj­bar­dziej intry­gu­ją­cą posta­cią oka­zu­je się poprzed­nia jego (boha­te­ra) mał­żon­ka Anne-Marie. Miesz­ka w nud­nej i sta­tecz­nej Szwaj­ca­rii, zaży­wa uspo­ka­ja­ją­cy lit i zada­je się wyłącz­nie z geja­mi. Nie bie­rze już udzia­łu w kon­ku­ren­cjach ero­tycz­nych. Tyl­ko czy aby na pew­no jest szczę­śli­wa?”.

Poby­łam w szpi­ta­lu, a nawet nie tyle w szpi­ta­lu, co w kli­ni­ce. Mała zapaść na plan­ta­cji.

Wiel­ki pro­test song lat moje­go dora­sta­nia; w uro­czo mrocz­nej jak spi­żar­nia z dże­mem ostrę­ży­no­wym wer­sji Tori Amos bra­ku­je bar­dzo istot­nej dru­giej zwrot­ki:

The telex machi­ne is kept so cle­an
As it types to a waiting world
And mother feels so shoc­ked
Fathe­r’s world is roc­ked
And the­ir tho­ughts turn to
The­ir own lit­tle girl
Swe­et 16 ain’t that peachy keen
No, it ain’t so neat to admit defe­at
They can see no reasons
Cos the­re are no reasons
What reason do you need to be shown?

Z jakie­goś powo­du prze­cze­ka­łam do wscho­du słoń­ca (nie wiem, dla­cze­go nie wykrę­ci­łam nume­ru), zosta­wiw­szy cię, mój dro­gi, na pastwę domu lalek. Nie wiem, cze­mu nie zadzwo­ni­łam. Dopraw­dy, nie wiem. Kie­dy pierw­szy brzask zagląd­nął w okna, marzy­łam tyl­ko o tak­sów­ce na lot­ni­sko; w moim wie­ku i przy moim sta­nie zdro­wia bro­dze­nie na klęcz­kach w wapien­nym pia­chu i eks­cy­to­wa­nie się wła­sny­mi łza­mi wyglą­da na dosyć nacią­ga­ną szmi­rę sytu­acyj­ną.

Z jakie­goś powo­du ser­ce mam wyschłe na wiór, i acz­kol­wiek zawsze będziesz zaprzą­tał pocze­sną część moich myśli, i zapew­ne poko­nam dla cie­bie nie­zmie­rzo­ny oce­an, i roz­pły­nę się w eks­ta­zie, była­bym już jedy­nie wor­kiem kości prze­mie­rza­ją­cym pustyn­ny spa­cer­nik. Coś naj­wi­docz­niej prze­szko­dzi­ło ci w dotrzy­ma­niu mi kro­ku, w związ­ku z czym wła­śnie nie wykrę­ci­łam two­je­go nume­ru; czu­jąc się pusta jak bęben, i nie wiem dopraw­dy, dla­cze­go.

No ale, wyzna­wać czy nie wyzna­wać miło­ści?

Nie licz na miłość, tam gdzie liczy się pie­nią­dze. – wpa­da mi w ucho lek­ko kawa­łek pio­sen­ki hip-hopo­wej. Nie sądzi­łam, że mam cokol­wiek wspól­ne­go z tego rodza­ju świa­tem. Moje pie­nią­dze (ha, ha) zaro­bi­łam uczci­wie, nawet nie dotknę­łam nigdy cho­ler­ne­go spad­ku; no, jeden raz, owszem – i do teraz mam wyrzu­ty sumie­nia – pod­par­łam się fun­du­szem powier­ni­czym, żeby dostać kre­dyt na zabu­do­wę; kre­dyt spła­co­ny, kac odcho­ro­wa­ny.

Albo ina­czej: nigdy nicze­go nie wybu­do­wa­łam. Plan­ta­cja to jest świat. Pro­szę Pań­stwa, drzew­ka. Krzacz­ki.

    Ser­ce nie chce dotrzy­mać kro­ku dzie­jom. Ser­ce mdli.

Upał spro­wa­dza demo­ny. Pot struż­ka­mi żło­bi nie­naj­pięk­niej­sze cia­ło (gdy­by było pięk­niej­sze, pewien pan by mnie nie rzu­cił;). Świat nie wie­rzy łzom. It’s a cru­el, cru­el sum­mer.

„Ryzy­kow­ne wiel­ce było bra­nie ślu­bu w Dąbro­wie. Ostat­ni­mi cza­sy zano­to­wa­no tam śmierć mło­dej pary, co wysia­da­ła z wozu, śmier­tel­ne pora­nie­nie pana mło­de­go, zabi­cie star­sze­go druż­by, i oka­le­cze­nie kil­ku drob­nych dzie­ci. A wszyst­ko to przez tzw. rado­sne strze­la­nie na wiwat.”

Z jakie­goś powo­du wydzwa­nia­łam, pusz­cza­łam jeden dzwo­nek, raz po raz, cza­tu­jąc przy słu­chaw­ce, żebyś się zorien­to­wał, że dotar­łam bez­piecz­nie do domu. Poga­szo­ne świa­tła były sygna­łem, że nie masz gościa i noc może ewen­tu­al­nie nale­żeć do nas.

Z jakie­goś powo­du była to skry­wa­na skrzęt­nie namięt­ność, miłość zmu­szo­na do pozo­sta­wa­nia w cie­niu. Za dnia dobrzy zna­jo­mi, noca­mi występ­ni kochan­ko­wie; zda­wa­li­śmy sobie spra­wę z gro­zy nasze­go poło­że­nia i wła­ści­wie to sta­no­wi­ło o pod­nie­ca­ją­cym cha­rak­te­rze zaba­wy.

W towa­rzy­stwie wspól­nych zna­jo­mych mija­li­śmy się bokiem, nie zamie­nia­jąc zbęd­nych słów; dys­kre­cja to pod­sta­wa w tego typu ukła­dzie. W razie nie­bez­pie­czeń­stwa zawsze krył mnie jakiś dobry przy­ja­ciel, odwra­ca­jąc uwa­gę tej, któ­ra aku­rat mia­ła być wysta­wio­na.

Z jakie­goś powo­du nie­zmier­nie cię zde­ner­wo­wa­ło, kie­dy byłeś zmu­szo­ny mi wyznać, jak wytrą­ci­ła cię z rów­no­wa­gi wczo­raj­sza nie­spo­dzie­wa­na wizy­ta jakie­goś kole­sia. Powo­łał się wpraw­dzie na naszą zna­jo­mość, ale nie przed­sta­wił się ani nie wyja­wił celu wizy­tu. Widocz­nie nie tyl­ko my dwo­je zaba­wia­my się w sekret­ny romans na godzi­ny.

    Powie­dzia­ła­bym, że miłość to magicz­na aura. Jedy­ny sku­tecz­ny śro­dek prze­ciw­bó­lo­wy, jaki znam. Mrzon­ki ścię­tej gło­wy.

    Obie­ca­ła­bym Ci całe moje życie, lecz potem, stra­cić cię, było­by jak cię­cie brzy­twą. Szko­da więc zawra­cać sobie gło­wy.

    Przez tyle lat nie ryzy­ko­wa­łam bli­sko­ści, cze­mu aku­rat ty miał­byś otrzeć moje łzy? Raczej się cie­bie boję.

    Powrót do prze­szło­ści: może uda mi się pomy­lić dro­gę, skrę­cić gdzie indziej, i, kto wie, nie spo­tka­my się nigdy. Prze­jął­byś się?

    Pogu­bi­łam się. Dla cie­bie to tyl­ko kolej­ne doświad­cze­nie. Krok po kro­ku spra­wi­łeś, że jestem na każ­de two­je zawo­ła­nie. Nie obcho­dzi cię to, nie­praw­daż?

    Przez tyle lat nie ryzy­ko­wa­łam bli­sko­ści, cze­mu aku­rat ty miał­byś otrzeć moje łzy? Raczej się boję.
Tej miło­ści.

    Każ­da kobie­ta potrze­bu­je tren­cza, dwóch kostiu­mów, pary spodni i swe­tra z kasz­mi­ru. (Hubert de Given­chy)

    Jeśli nie­kie­dy się smu­ci, jeśli przy­po­mni sobie, że jest kobie­tą i że mogła­by być mat­ką – wypie­ram się jej. A jeśli, zmę­czo­na swo­im życiem, rzu­ca się do wody, jest wariat­ką żyć nie­god­ną.

    A jeśli nawet, wciąż tkwi we mnie strach, oba­wa przed byciem wyko­rzy­sta­ną. Lepiej wró­cę do bycia samot­ną i roze­dr­ga­ną.
Gdy­bym mogła, wró­ci­ła­bym, przy­się­gam.

Jeże­li wolisz wyjść, nie będę Cię zatrzy­my­wa­ła. Jeśli musisz już iść, praw­do­po­dob­nie tak będzie lepiej dla nas oboj­ga. Będę sil­na. Pora­dzę sobie jak się patrzy. Nie przej­muj się tym moim utra­pio­nym ser­cem, po pro­stu szczel­nie zamknij za sobą drzwi.

Nic mi nie jest, okej. Idź, pro­wadź się dalej. Ale – nie oglą­daj się wstecz. Być może bowiem pęk­nie mi ser­ce, zatem pro­szę – nie oglą­daj się wstecz – bo praw­do­po­dob­nie będę histe­ry­zo­wa­ła; no więc sam widzisz, lepiej już idź, cóż, może i to mnie zabo­li, ale raczej pozwo­lę ci odejść, niż cokol­wiek powiem.

Bram­karz nie strze­la goli. Nie może napra­wić swo­je­go błę­du, jak powiedz­my napast­nik, któ­ry jed­nym cel­nym strza­łem, z któ­re­go pada bram­ka, prze­kre­śla nawet i sto strza­łów pana Boga w okno. On ma do wybo­ru wszyst­ko albo nic

.

Pora­dzę sobie bez złud­ne­go, choć przy­jem­ne­go, nie powiem, wspar­cia two­ich ramion, i bez tych tzw. chwil, któ­re tak czy tak gów­no były war­te w sze­ro­kim kon­tek­ście. Jeśli o mnie jesz­cze kie­dy­kol­wiek pomy­ślisz, to wiedz, że nic nie sta­ło się mi.

Będę zazwy­czaj sil­na. Zwy­kle pora­dzę sobie jak się patrzy. Nie przej­muj się więc ponad mia­rę tym moim utra­pio­nym ser­cem.

Wie­my obo­je aż nazbyt, że sta­nę znów na nogi. Jakoś mi się to wszyst­ko od nowa uło­ży. I nawet będę ci wdzięcz­na za lek­cję. O ile nie obej­rzysz się teraz.

Nie powiem, faj­nie było­by móc wykrzy­czeć, że wciąż cię kocham, i wie­le innych rze­czy, jakie trzy­mam pod most­kiem, i w papie­rach. Chcia­ła­bym umieć pro­sić, żebyś nie rzu­cał mnie, itd.

„W lesie pod Sosnow­cem, na drze­wie świer­ko­wym, powie­sił się gospo­darz Wiel­ga. Miał się on z woli ojca oże­nić z Wan­dą Chu­do­mię­tą, bo ina­czej był­by wypę­dzo­ny. Wybrał śmierć, a Cho­do­mię­tów­nie z roz­pa­czy pomie­sza­ły się zmy­sły.”

Z jakie­goś powo­du wię­cej we mnie sma­ku niż tęsk­no­ty. Pod­rzuć­my sobie zatem, uko­cha­ny mój, kil­ka lek­tur nad tę zgrab­ną prze­paść, nad któ­rą, jak chcia­ła­by poet­ka, będzie­my jeść ciast­ka roz­ło­że­ni w tra­wie -

Two­je okrut­ne sztucz­ki, two­ja krew o tem­pe­ra­tu­rze lodu; jed­no spoj­rze­nie mogło­by uni­ce­stwić; tym­cza­sem ja cier­pię, a cie­bie prze­cho­dzi lichy dresz­czyk emo­cji.

Z jakie­goś powo­du obo­je jeste­śmy potwor­nie prze­mę­cze­ni. Drep­czesz, bez­wied­nie mijasz ulicz­ny gwar. Patrząc w gry­mas neo­nu, zapo­mi­nasz o bólu stóp. Mia­łeś kolej­ny cięż­ki dzień, więc naj­praw­do­po­dob­niej wypi­jesz coś przed snem i posta­rasz się zapo­mnieć o tzw. „tym wszyst­kim”.

Miej­ska pusty­nia znie­czu­li­ła cię już kom­plek­so­wo; tak wie­lu ludzi, i tak mało dusz, serc, umy­słów; nie­praw­daż? Wstyd, że aż tyle trze­ba lat, by zwe­ry­fi­ko­wać tego typu świat, co wyda­wał się mieć swój sens.

Myśla­łam sobie nie­raz: prze­cież to pro­ste. Mawia­łeś zresz­tą czę­sto, prze­cież to pro­ste. Lecz sami zma­ga­my się z tym. Za rok, za dwa – był­byś pew­nie dosko­na­le szczę­śli­wy. Wytrzy­masz, ach, i będziesz szczę­śli­wy aż do zerzy­ga­nia. Przy­śpie­szasz kro­ku, i łykał­byś łzy, gdy­byś łkał.

Po dro­dze jakoś zawsze napa­to­czą mi się two­je okna, nie śpią wciąż. Otwie­rasz drzwi w szla­fro­ku, masz ten swój słyn­ny wzrok: pytasz jak minął mi dzień, i z kim widzia­łam się, i mówi­my o wszyst­kim źle.

Każ­dy ma swój plan, chce kupić zie­mię i dom, porzu­cić gwar, i te miło­ści na jed­ną noc, i wypro­wa­dzić się, nikt nie wytro­pi gdzie, i zapo­mnieć o tzw. „tym wszyst­kim”, lecz wie­my obo­je, że zawsze będzie­my się migać, wie­my, że nie skoń­czy­my nic i nic nie zacznie­my, bo z cie­bie łaj­dak, a o mnie szko­da gadać, i już.

Zbu­dzisz się tak jak ja, z gło­wą cięż­ką, rado­sny jak skur­wy­syn pora­nek wsta­nie pomi­mo wszyst­ko. Słoń­ce zaświe­ci nam dzień nowy jak ban­ner.

    Leka­rze od ser­ca każą mi dużo wypo­czy­wać. Na plan­ta­cji mam ide­al­ne warun­ki ku temu; stos lek­tur przy skła­da­nym leżacz­ku w gra­na­to­we pasy; zło­ta pol­ska jesień. Uwa­żaj też na sie­bie; gdzie­kol­wiek byś nie był.