Pieśń torby na pawia (2)

Louisville
Kentucky

Pierwszy krok musisz uczynić sam.
Niepewnie ruszam w stronę krawędzi świata.
Cała Północna Ameryka rozciąga się przede mną jak rozerwana
samolotowa torba z wymiocinami.
Dziewięć cór-Muz perfumuje oddech, który ma nieść pokrzepienie.
Dziewięć aniołów rozpościera skrzydła, by mnie stąd unieść.

Nieście mnie, nieście na swych białych skrzydłach aż do Louisville, Kentucky,
Gdzie przekroczę rzekę słynnym mostem Czterech Miast, którym dzisiaj
Chodzą tylko piesi i jeżdżą rowerzyści,
I na drugim brzegu wielkiej rzeki Ohio, zjem smażonego kurczaka. No i bardzo dobrze!

A gdy na moście pochylę się nad poręczą gapiąc się w wodę,
Ujrzę ciemnoskórą dziewczynę w tyci-tyci mini spódniczce w barwach amerykańskiej flagi.
Otworzę wtedy moją torbę na pawia i powiem No i bardzo dobrze! Skacz!
A nawiasem mówiąc, tego rodzaju sprawy zawsze kończą się dla mnie dość kiepsko.

Dziewczyna w tyci-tyci mini spódniczce z amerykańskiej flagi wychyla się za barierę.
Wzbudza powszechną sympatię, bowiem pojawia się wzruszające przeczucie,
że pod spodem nosi zapewne odpowiedni dobrane mini majteczki.

Oczywiście, wejdzie to do mojej pieśni zapisanej na torbie do wymiocin!
Może podnieść się raban, ale nic mnie to nie wzrusza!
Sam noszę kuloodporną kamizelkę z amerykańską flagą!

Ta kamizelka to właściwie torba na wymiociny,
A torba na wymiociny, to długa, powolna pieśń miłosna,

To zaś łączy się z balladą o „Chłopaku rzeźnika”,
Którą zamyka wers – Niech wie cały świat, że umarłem z miłości.

Dziewczyna stawia jedną bosą stopę na poręczy mostu.
Potem staje na barierce.

Uważaj, mówię, a dziewczyna odwraca się i pozdrawia mnie z uśmiechem.

Żona słyszała kiedyś balladę o „Chłopaku rzeźnika” w tak pięknym wykonaniu,
że aż się popłakała.
Dziewczyna zdjęła swoją kurtkę-kamizelkę, zamknęła oczy, wgląda jakby umierała.

Jestem figurką bożka z terakoty, drżę na postumencie,
Wciąga mnie wielka bezdnia dźwięku.

Spójrz, na jakież to skrzętnie opakowane znalezisko natknął się mały gliniany bożek!
Bezkształtna sterta młodych czarnych kości
Związana sznureczkiem tych tyci majteczek.

Ktoś napisał, że najlepsze rzeczy mam już za sobą.
To znaczy, gdzie? Obracam się, ale latającej dziewczyny już nie ma.

*

Następnego ranka stoję w hallu hotelu Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Louisville, nie mogę oderwać wzroku od umieszczonej tuż obok recepcji terakotowej rzeźby nagich, ustawionych gęsiego dzieci, dzieła artystki Judy Fox. Coś, co faktycznie warto zobaczyć, gdy się wymeldowujesz z hotelu. Ci dziecięcy bohaterowie to mali bogowie wypaleni słońcem. Zamknięte w rolach, jakie kazano im odgrywać, przyciskają buzie do ich okien. Przyjrzyj się im, jak stoją na chwiejnych postumentach! Przyjrzyj się, jak stoją na krawędzi swych dziecięcych istnień, z ciałem wypalonym, dojrzewającym, jak się gotują, by skoczyć! Przyjrzyj się! Przyjrzyj!

Nieco później wchodzimy po kolei do autobusu, nasz manager odlicza głowy, my zaś trzymamy papierowe kubki z kawą, i gdy autobus skręca w Main Street nagle zaczyna się letnia ulewa i ktoś nastawia „Kentucky Rain” Presleya, a gdy mijamy wlot ulicy prowadzącej do rzeki Ohio widzę, jak pod mostem Czterech Miast ludzie ze służb ratunkowych ubrani w czarne kurtki i szpiczaste czapki wyciągają coś z chłostanej deszczem rzeki.

Kansas City
Missouri

Jestem systemem nerwowym wprawianym w ruch przez duchy i rymy.
Słowa dźwięczą dlatego, że słychać, jak skowyczą w nich duchy.
Nie przyszło mi do głowy, że to może ostatni raz,
Kosztowałem twego słodkiego oddechu,
I gdy pomyślę, że krzątasz się po domu, przez chwilę czuję w piersi
Rozpierający ból zatroskanej tęsknoty,
Tymczasem przejeżdżamy granicę stanu Missouri,
Zatrzymujemy autobus na poboczu i wysiadamy,
I w wolno zapadającym zmierzchu pełzniemy na brzuchu,
Niczym węże, przez niskie trawy prerii.

Odgrywamy rzeź, jaką sprawił bizonom William ‘Buffalo Bill’ Cody,
Potem wszystkie kampanie przeciwko Indianom łącznie z bitwą pod Coon Creek.
Tego samego wieczoru próbuję dodzwonić się do ciebie linią transatlantycką
z hotelu Intercontinental w Kansas City, ale nie odbierasz,
Więc słyszę tylko jak telefon rymuje swoje dzwonki.
Nagrywam jakąś niezborną, pozbawioną ciała wiadomość.
Szła mniej więcej tak –

Na prerii mej nieobecności jesteś jak bizon wielki niczym góra.
Jesteś smutkiem tego, który wrócił do domu z niewoli.
Jesteś łzą na rękawie kurtki z niewyprawionej jeleniej skóry.
Odbierz telefon
Odbierz telefon
Ja zaś zdołowany i kompletne zero, prerię maluję na czerwono.
Obsiadły mnie muchy. Śmierć oddechem swym w kark mi dmucha.
Gościem w trasie jestem, który kryjówki szuka.
Tym, co ożenił się i zbiegł, miast leżeć u twych stóp.
Odbierz telefon
Odbierz telefon
Jestem już zimny trup.

Łykam tabletkę i idę spać.

*

Nakrywam się z głową, pod kołdrą przykładam do ucha torbę na pawia, potrząsam.
Grzechoczą insygnia dziewięciu Muz – pulpit do pisania, zwój pergaminu, flet, strzała miłości, maska tragiczna, harfa, lira, maska komiczna, globus i kompas.

Gdy znów dzwonię do domu, a ty nie odbierasz, słyszę, jak ciepła krew z mej szyi, od której odcięto głowę wycieka na autostradę tworząc kałużę,

Słyszę jak przerażające serce chłopca dostraja się do rytmu pociągu pędzącego w jego stronę.

Słyszę szepty, użalania i knowania wykrwawionych ludzi.
Poznaję te głosy, towarzyszyły mi kiedyś w dalekiej przeszłości.

Dziewięć nagich muz śpi spokojnie na mej piersi, w poczuciu dobrze dziś wykonanej roboty.

Oddycham spokojnie, gdy aniołowie unoszą mnie na skrzydłach.

Śpię, i niosą mnie przez łagodny, purpurowy pejzaż północno-amerykańskiego snu –
gdzie wśród tego wszystkiego, co się stanie i nie odstanie mimowolnie dostrzegam
nasz następny ruch, który wykonamy z najlepszym dla siebie pożytkiem.