Pieśń torby na pawia (2)

Louisville
Kentucky

Pierw­szy krok musisz uczy­nić sam.
Nie­pew­nie ruszam w stro­nę kra­wę­dzi świa­ta.
Cała Pół­noc­na Ame­ry­ka roz­cią­ga się przede mną jak roze­rwa­na
samo­lo­to­wa tor­ba z wymio­ci­na­mi.
Dzie­więć cór-Muz per­fu­mu­je oddech, któ­ry ma nieść pokrze­pie­nie.
Dzie­więć anio­łów roz­po­ście­ra skrzy­dła, by mnie stąd unieść.

Nie­ście mnie, nie­ście na swych bia­łych skrzy­dłach aż do Louisvil­le, Ken­tuc­ky,
Gdzie prze­kro­czę rze­kę słyn­nym mostem Czte­rech Miast, któ­rym dzi­siaj
Cho­dzą tyl­ko pie­si i jeż­dżą rowe­rzy­ści,
I na dru­gim brze­gu wiel­kiej rze­ki Ohio, zjem sma­żo­ne­go kur­cza­ka. No i bar­dzo dobrze!

A gdy na moście pochy­lę się nad porę­czą gapiąc się w wodę,
Ujrzę ciem­no­skó­rą dziew­czy­nę w tyci-tyci mini spód­nicz­ce w bar­wach ame­ry­kań­skiej fla­gi.
Otwo­rzę wte­dy moją tor­bę na pawia i powiem No i bar­dzo dobrze! Skacz!
A nawia­sem mówiąc, tego rodza­ju spra­wy zawsze koń­czą się dla mnie dość kiep­sko.

Dziew­czy­na w tyci-tyci mini spód­nicz­ce z ame­ry­kań­skiej fla­gi wychy­la się za barie­rę.
Wzbu­dza powszech­ną sym­pa­tię, bowiem poja­wia się wzru­sza­ją­ce prze­czu­cie,
że pod spodem nosi zapew­ne odpo­wied­ni dobra­ne mini maj­tecz­ki.

Oczy­wi­ście, wej­dzie to do mojej pie­śni zapi­sa­nej na tor­bie do wymio­cin!
Może pod­nieść się raban, ale nic mnie to nie wzru­sza!
Sam noszę kulo­od­por­ną kami­zel­kę z ame­ry­kań­ską fla­gą!

Ta kami­zel­ka to wła­ści­wie tor­ba na wymio­ci­ny,
A tor­ba na wymio­ci­ny, to dłu­ga, powol­na pieśń miło­sna,

To zaś łączy się z bal­la­dą o „Chło­pa­ku rzeź­ni­ka”,
Któ­rą zamy­ka wers – Niech wie cały świat, że umar­łem z miło­ści.

Dziew­czy­na sta­wia jed­ną bosą sto­pę na porę­czy mostu.
Potem sta­je na barier­ce.

Uwa­żaj, mówię, a dziew­czy­na odwra­ca się i pozdra­wia mnie z uśmie­chem.

Żona sły­sza­ła kie­dyś bal­la­dę o „Chło­pa­ku rzeź­ni­ka” w tak pięk­nym wyko­na­niu,
że aż się popła­ka­ła.
Dziew­czy­na zdję­ła swo­ją kurt­kę-kami­zel­kę, zamknę­ła oczy, wglą­da jak­by umie­ra­ła.

Jestem figur­ką boż­ka z tera­ko­ty, drżę na postu­men­cie,
Wcią­ga mnie wiel­ka bez­d­nia dźwię­ku.

Spójrz, na jakież to skrzęt­nie opa­ko­wa­ne zna­le­zi­sko natknął się mały gli­nia­ny bożek!
Bez­kształt­na ster­ta mło­dych czar­nych kości
Zwią­za­na sznu­recz­kiem tych tyci maj­te­czek.

Ktoś napi­sał, że naj­lep­sze rze­czy mam już za sobą.
To zna­czy, gdzie? Obra­cam się, ale lata­ją­cej dziew­czy­ny już nie ma.

*

Następ­ne­go ran­ka sto­ję w hal­lu hote­lu Muzeum Sztu­ki Nowo­cze­snej w Louisvil­le, nie mogę ode­rwać wzro­ku od umiesz­czo­nej tuż obok recep­cji tera­ko­to­wej rzeź­by nagich, usta­wio­nych gęsie­go dzie­ci, dzie­ła artyst­ki Judy Fox. Coś, co fak­tycz­nie war­to zoba­czyć, gdy się wymel­do­wu­jesz z hote­lu. Ci dzie­cię­cy boha­te­ro­wie to mali bogo­wie wypa­le­ni słoń­cem. Zamknię­te w rolach, jakie kaza­no im odgry­wać, przy­ci­ska­ją buzie do ich okien. Przyj­rzyj się im, jak sto­ją na chwiej­nych postu­men­tach! Przyj­rzyj się, jak sto­ją na kra­wę­dzi swych dzie­cię­cych ist­nień, z cia­łem wypa­lo­nym, doj­rze­wa­ją­cym, jak się gotu­ją, by sko­czyć! Przyj­rzyj się! Przyj­rzyj!

Nie­co póź­niej wcho­dzi­my po kolei do auto­bu­su, nasz mana­ger odli­cza gło­wy, my zaś trzy­ma­my papie­ro­we kub­ki z kawą, i gdy auto­bus skrę­ca w Main Stre­et nagle zaczy­na się let­nia ule­wa i ktoś nasta­wia „Ken­tuc­ky Rain” Pre­sleya, a gdy mija­my wlot uli­cy pro­wa­dzą­cej do rze­ki Ohio widzę, jak pod mostem Czte­rech Miast ludzie ze służb ratun­ko­wych ubra­ni w czar­ne kurt­ki i szpi­cza­ste czap­ki wycią­ga­ją coś z chło­sta­nej desz­czem rze­ki.

Kansas City
Missouri

Jestem sys­te­mem ner­wo­wym wpra­wia­nym w ruch przez duchy i rymy.
Sło­wa dźwię­czą dla­te­go, że sły­chać, jak sko­wy­czą w nich duchy.
Nie przy­szło mi do gło­wy, że to może ostat­ni raz,
Kosz­to­wa­łem twe­go słod­kie­go odde­chu,
I gdy pomy­ślę, że krzą­tasz się po domu, przez chwi­lę czu­ję w pier­si
Roz­pie­ra­ją­cy ból zatro­ska­nej tęsk­no­ty,
Tym­cza­sem prze­jeż­dża­my gra­ni­cę sta­nu Mis­so­uri,
Zatrzy­mu­je­my auto­bus na pobo­czu i wysia­da­my,
I w wol­no zapa­da­ją­cym zmierz­chu peł­znie­my na brzu­chu,
Niczym węże, przez niskie tra­wy pre­rii.

Odgry­wa­my rzeź, jaką spra­wił bizo­nom Wil­liam ‘Buf­fa­lo Bill’ Cody,
Potem wszyst­kie kam­pa­nie prze­ciw­ko India­nom łącz­nie z bitwą pod Coon Cre­ek.
Tego same­go wie­czo­ru pró­bu­ję dodzwo­nić się do cie­bie linią trans­atlan­tyc­ką
z hote­lu Inter­con­ti­nen­tal w Kan­sas City, ale nie odbie­rasz,
Więc sły­szę tyl­ko jak tele­fon rymu­je swo­je dzwon­ki.
Nagry­wam jakąś nie­zbor­ną, pozba­wio­ną cia­ła wia­do­mość.
Szła mniej wię­cej tak –

Na pre­rii mej nie­obec­no­ści jesteś jak bizon wiel­ki niczym góra.
Jesteś smut­kiem tego, któ­ry wró­cił do domu z nie­wo­li.
Jesteś łzą na ręka­wie kurt­ki z nie­wy­pra­wio­nej jele­niej skó­ry.
Odbierz tele­fon
Odbierz tele­fon
Ja zaś zdo­ło­wa­ny i kom­plet­ne zero, pre­rię malu­ję na czer­wo­no.
Obsia­dły mnie muchy. Śmierć odde­chem swym w kark mi dmu­cha.
Gościem w tra­sie jestem, któ­ry kry­jów­ki szu­ka.
Tym, co oże­nił się i zbiegł, miast leżeć u twych stóp.
Odbierz tele­fon
Odbierz tele­fon
Jestem już zim­ny trup.

Łykam tablet­kę i idę spać.

*

Nakry­wam się z gło­wą, pod koł­drą przy­kła­dam do ucha tor­bę na pawia, potrzą­sam.
Grze­cho­czą insy­gnia dzie­wię­ciu Muz – pul­pit do pisa­nia, zwój per­ga­mi­nu, flet, strza­ła miło­ści, maska tra­gicz­na, har­fa, lira, maska komicz­na, glo­bus i kom­pas.

Gdy znów dzwo­nię do domu, a ty nie odbie­rasz, sły­szę, jak cie­pła krew z mej szyi, od któ­rej odcię­to gło­wę wycie­ka na auto­stra­dę two­rząc kału­żę,

Sły­szę jak prze­ra­ża­ją­ce ser­ce chłop­ca dostra­ja się do ryt­mu pocią­gu pędzą­ce­go w jego stro­nę.

Sły­szę szep­ty, uża­la­nia i kno­wa­nia wykrwa­wio­nych ludzi.
Pozna­ję te gło­sy, towa­rzy­szy­ły mi kie­dyś w dale­kiej prze­szło­ści.

Dzie­więć nagich muz śpi spo­koj­nie na mej pier­si, w poczu­ciu dobrze dziś wyko­na­nej robo­ty.

Oddy­cham spo­koj­nie, gdy anio­ło­wie uno­szą mnie na skrzy­dłach.

Śpię, i nio­są mnie przez łagod­ny, pur­pu­ro­wy pej­zaż pół­noc­no-ame­ry­kań­skie­go snu –
gdzie wśród tego wszyst­kie­go, co się sta­nie i nie odsta­nie mimo­wol­nie dostrze­gam
nasz następ­ny ruch, któ­ry wyko­na­my z naj­lep­szym dla sie­bie pożyt­kiem.