Rewolta w niebie

Krwawa prawa dłoń
(Red Right Hand)

Przejdź przez miasteczko, wybierz
na tamtą stronę torów szlak
po wiadukcie, w którym szczeliny i dziury
straszą jak z innego świata ptak
gdzie na rogatkach szmer, gdzie wychodzą na żer
tajemnice, gdy zapadnie noc
ej, wiesz, że odwrotu nie masz już
miniesz plac, miniesz most, miniesz młyn, miniesz płot
nadciąga burza, wraz z nią kroczy on
ma zapylony czarny płaszcz i krwawą prawą dłoń

Otuli cię i powie, żeś jest dobry człek
i chłop na schwał
marzenia wskrzesi, któreś ty przez całe życie
zdusił i pogrzebał do cna
w skulonej duszy twej głąb sięgnie i uleczy ją
ej, wiesz, że bezradnie będziesz patrzeć tylko mógł
oto guru, oto bóg
oto człek, oto duch
w tym widmowym kraju jego imię szepcze każdy dom
lecz ten czarny płaszcz skrywa krwawą prawą dłoń

Nie masz pieniędzy?
On je dla ciebie ma
nie masz auta?
On ci je da
nie masz dla siebie szacunku, czujesz się jak kundel
ej, do góry głowa, on już nadchodzi tam
przez getto, przez barrio
przez zaklęty rewir i przez slums
gdzie stanie, cień rzuca sylwetką piękną swą
zielony plik ściska jego krwawa prawa dłoń

Ujrzysz go w swoich koszmarach
i ujrzysz go w snach
pojawi się znikąd, lecz będzie nie tym
za kogo go masz
ujrzysz go we własnej głowie i w telewizorze
lecz ej, lepiej wyłącz go, bo to się skończy źle
oto duch, oto bóg
oto guru, oto człek
tyś trybikiem w machinie, a zaprojektowała ją
i zbudowała jego krwawa prawa dłoń

Jasne rumaki
(Bright Horses)

Jasne rumaki uwolniły się z łąk
to rumaki miłości, ich grzywy płoną jak łan
mkną skroś miasta jak grot, rozjarzone rumaki
i wszyscy się chowają, i szmeru nie czyni nikt
i ja jestem przy tobie, i twoją ujmuję dłoń
rumakami cudnymi tryska twoja płonąca dłoń

I każde z nas serce ma, i serce to czegoś łaknie
zwyczajnie świat wygląda, mamy dość tego już
że rumaki są rumakami, ich grzywy wcale nie płoną
że łąki łąkami są, że gdzieś przepadł Bóg
i wszyscy schowani są, i wszyscy okrutni są
mrowie mamy tyranów, mrowie głupców też w krąg
w korytarza głębi tańczy mały biały kształt
to życzenie, by czas się nie rozpadł do cna

Świat jak na dłoni mam
lecz chyba nadal można wierzyć w coś, a i tak
słońce moje wraca tym pociągiem
słyszę gwizd lokomotywy, słyszę głośny łomot kół
słyszę jak rumaki pędzą wśród niebieskich Bożych pól
pociąg za zakrętem, a ja stoję, czekam tu
wiezie do mnie moje słońce i się spotkamy znów
na świecie pewne rzeczy niepojęte są
zbliża się piąta trzydzieści, pociąg wjeżdża, widzę go

Kuglarz
(The Carny)

Nie widział nikt, jak kuglarz znikł
czas płynął dzień po dniu
aż wreszcie ruszył w drogę cyrk
i zostawili jego wóz
na wzgórzu został, stał nieco w skos
a gdy trupa przekraczała most
i wyschłe koryto deszcz wypełniać jął
wóz na skraju świecił wciąż
w dal, w dal… „Ach, żal” – rzekł ktoś

Dziecko-Pies, Półczłowiek, dziwolągi, tragarze
żadne z nich nie powstrzymało się, żeby spojrzeć wstecz
w nadziei, że kuglarz wróci do nich poprzez deszcz

Po kuglarzu została klacz, chabety cień
którą on nazwał Gorycz
i to w nieoznaczony, płytki grób
wrzucono ją bez słów
pośrodku ciągle suchej łąki
i to Karłom za zadanie dano wykopać w ziemi rów
i zewłok szkapy złożyć w nim
a szef Bellini patrzył, jak z lufy wciąż się sączy dym
i mówił: „Padlina zdycha, taki los
zbyteczny nam tu taki darmozjad koń”
zaś trupa stała w krąg bez słów
niemal bez tchu
aż Karłom, co obsiedli wjazdowej bramy żerdź
szef kazał: „Zakopcie tę przynętę dla wron”

I oto bębnić zaczął deszcz
wszyscy uciekli do swych wozów
plandeki wiążąc w mig
rozległo się wycie kocurów nędznych w klatkach
trzepot i natrętny skrzek dziewczyny-ptaka
doliną niósł się przemokłych bestii smród
przemokłych bestii i przegniłych pasz
stwory i stworzenia
ruszyły w mokrą dal

Trzy Karły przez szparę wciąż patrzyły w tył
rzecze Mojżesz Noemu: „Było głębszy zrobić dół…”
jak martwe księżyce były twarze ich
a na nich wciąż nie zmyty ziemi brud
Charlie, ten najstarszy z trojki, rzekł:
„Kuglarz już nie pojawi się chyba”
na chwilę zamilkli, czując żal
że się nie postarali, by dobrze Gorycz pogrzebać

W końcu trupa wjechała z doliny
tam, gdzie wyższy grunt
a deszcz nadal we wzgórza, w łąkę
i w świeży kopczyk tłukł
nie oszczędzał niczego, niczego do cna
aż Gorycz wypłynęła
znów na sam wierzch
sunąc pośród mułu i zatopionych traw

Wtem nad nią jęło krążyć stado wron
wpierw jedna, za nią reszta niby czarny spadły grad
a wóz kuglarza ciągle na szczycie wzgórza stał
chylił się, bo ziemia już się zmieniała w szlam
i bębnił ciągle deszcz
i bębnił ciągle deszcz
i bębnił ciągle deszcz
i bębnił ciągle deszcz
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
i nie widział nikt, jak kuglarz znikł
los dziwnie miesza świata szyk