Tarantula (2)

Blues o kowbojskim aniele

a tym­cza­sem w tek­sa­sie – prze­pięk­nym tek­sa­sie [1] – Freud drep­cze w tył & naprzód – bory­ka się z butem, usi­łu­jąc dopić swój wermut „’ste­ty źle pan kom­bi­nu­jesz, Panie Try­pe­lek – gdy­bym był panem, dał­bym spo­kój & zrą­bał­bym te drze­wa dla mat­ki – w koń­cu w każ­dym z nas sie­dzi mała mat­ka” „tak ale dla­cze­go sądzi pan, że wła­śnie tak robię? dla­cze­go sądzi pan, że umyśl­nie roz­nie­cam ogień pod wła­snym łóż­kiem, ile­kroć ona mnie pro­si o ścię­cie tych drzew? dla­cze­go?” „no tak – cóż – Panie Try­pe­lek – może to zew pępo­wi­ny – wie pan – może kie­dy był pan mały, usły­szał pan, jak drze­wo się oba­la & to brzmia­ło ŁUUUUMMM & teraz, jak pan dorósł – ile­kroć pan sły­szy ten dźwięk – oczy­wi­ście w takiej czy innej posta­ci – chce je pan zaraz – o, powiedz­my – pod­pa­lić?” „tak, to wyglą­da logicz­nie – bar­dzo panu dzię­ku­ję – chy­ba teraz pój­dę zrą­bać te drze­wa” „a, ale pamię­taj, synu – oba­la­ne drze­wo w lesie bez dźwię­ku przez niko­go nie będzie sły­sza­ne!” [2] „no tak – cóż – w takim razie będę tam – już wię­cej nie będę roz­nie­cać ognia pod wła­snym łóż­kiem” „dobrze – pro­szę dawać mi znać o pań­skich postę­pach & czy doszło do sytu­acji dra­stycz­nych – pro­szę – pan weź­mie te piguł­ki – przy oka­zji, powi­nien pan na swo­ją mat­kę mówić ‘Stel­la’, żeby wie­dzia­ła, że pan dba o inte­re­sy – o, & kie­dy pan już się za to weź­mie, mógł­by mi pan, pro­szę, narą­bać tro­chę drew?” „tak – pro­szę bar­dzo – jesz­cze raz bar­dzo dzię­ku­ję – naj­moc­niej pana prze­pra­szam – czy pan ma jakiś kło­pot z butem?” „nie – nie – po pro­stu noga nie­co bar­dziej pora­sta mi wło­sa­mi – nic poza tym”… wróć do tego prze­pięk­ne­go tek­sa­su & nie zmie­niaj kro­wy – w Cor­pus Chri­sti [3] pożo­ga – zwy­kli zło­dzie­je – robac­two & milio­ne­rzy han­dlu­ją­cy syna­mi & dola­ra­mi & tur­la­ją­ce się w tył dur­nie – czar­na cygan­ka & sam Bud­dy Hol­ly [4] pro­sto w pal­ne ładun­ki & prze­gro­dy próż­nio­we pod­trzy­my­wa­ne na Mizer­nym Hory­zon­cie przez Lee Marvi­na [5] & czter­dzie­stu roz­bój­ni­ków BŁYSKOTLIWIE & San­cho Pan­za [6] Pamię­ta­ny niczym z arab­skiej księ­gi księ­ży­co­wej & Mal­colm X [7] Zapo­mnia­ny niczym zła­pa­na ryba & myślę – ach myślę, cóż – cóż To ma zna­czyć… Lubie­wo tak żało­sne & doro­śli męż­czyź­ni w pła­czu – kotwi­czą tu wichry & nie zakłó­ca się tu łez ani rzek – nie bie­rze się kąpie­li w porzu­co­nych wan­nach, raczej trze­ba zmie­szać elek­trycz­ne zio­ła & być cer­be­rem Wiel­kiej Bia­łej Góry… Pie­prz­na Fedra [8] – na środ­ku zna­ku Nie Prze­szka­dzać – przy śpie­wie Black Ace’a [9] – usi­łu­je zmie­szać wzro­kiem michę pie­nię­dzy – ona – tak powia­da­ją – jest już jed­ną nogą w gro­bie – u jej stóp Chłop­czy­ca, klaun in spe – w bran­ży zna­ny jest jako Gró­lik z Grub­sza & gra na gita­rze hawaj­skiej domo­wej robo­ty – kie­dy jest narą­ba­ny, nie­źle wgry­za się w temat – Szloch de Kutwa śle­dzi wyda­rze­nia z grzbie­tu zapad­nię­tej kla­czy & przy­pa­la papie­ro­sa od jed­ne­go ze skra­dzio­nych wła­snych listów goń­czych… „miłość to magia” mówi Fedra – Pie­prz­na Fedra – Gró­lik nic nie gada – Szloch de Kutwa mówi „wchodź w to lala!” „miłość jest cudow­na” mówi Fedra „złap ich, nie­zna­jo­ma!” mówi Szloch de Kutwa – Fedra zdej­mu­je stet­so­na – ze środ­ka wyska­ku­je pięć kró­licz­ków & podziu­ra­wio­ny śrut niklo­wy „któ­rę­dy do laosu?” pyta jeden z kró­licz­ków „sztucz­ki jakieś!” mówi Szloch de Kutwa „miłość jest jak szy­bo­wa­nie” „juhuu! a ja będę czar­na faja” mówi Szloch de Kutwa „miłość to deli­kat­ność – mięk­kość – puszy­stość” mówi Fedra – któ­ra wła­śnie sta­cza bitwę na podusz­ki – uzbro­jo­na jest w mate­rac – stoi na opusz­czo­nej pian­ce śla­zo­wej – za wro­ga ma uni­ta­ria­ni­na, co spadł z któ­rejś wyso­kiej sier­ry & prze­żył, by móc świa­tu o tym opo­wie­dzieć – trzy­ma faszy­stow­ski kufel jogur­tu – „miłość jest jaz­dą na prę­go­wa­nej kla­czy przez rów­ni­nę orgii w bar­ba­rzyń­ską nie­dzie­lę” wrzesz­czy Gró­lik z Grub­sza, klaun in spe – to jego pierw­sze sło­wa tego dnia & teraz się waha – Fedra – tym­cza­sem – jest wła­śnie poko­ny­wa­na w wal­ce – „tak wła­śnie jest” mówi Szloch de Kutwa „& potem two­ja klacz koń­czy jak ta – potem wkła­dasz rękę w tem­blak – sto­py do skarb­ca & potem zaczy­nasz pra­co­wać dla wiel­błą­da – co nie?” Fedra – zupeł­nie star­ta na proch w wyni­ku wal­ki – peł­znie z powro­tem – chwy­ta się Gró­li­ka – ścią­ga zeń koszu­lę – wykrę­ca mu rękę za ple­cy & wrzu­ca go w skrzy­dła wia­tra­ka – Szloch de Kutwa zosta­je aresz­to­wa­ny przez Padres & wszyst­kie listy goń­cze fru­ną nad sta­na­mi zjed­no­czo­ny­mi – klacz zosta­je skon­fi­sko­wa­na & zatrzy­ma­na bez kau­cji… Pan Try­pe­lek – tym­cza­sem – skła­da Freu­do­wi kolej­ną wizy­tę „tyl­ko boga­tych stać na pana” mówi „tyl­ko boga­tych stać na michał­ki – czyż nie tak wła­śnie jest?” „a czyż nie tak było zawsze?” Freud na to „no tak” odpo­wia­da P. Try­pe­lek i wzdy­cha „przy oka­zji – jak tam mat­ka?” „o nie­źle – wie pan, ma na imię Micha­łek – zara­bia kupę for­sy” „noo?” „tak – opo­wie­dzia­łem jej o panu – musi pan kie­dyś wpaść do nasze­go domu” „tak” Freud na to z uśmie­chem à la mar­tha raye [10] „tak – nie­wy­klu­czo­ne, że zaj­rzę”… Fedra grzmo­ci knyk­cia­mi w skra­wek wody – dra­pie się w żmi­jo­we ząb­ki – ucie­ka­ją­cy wóz prze­jeż­dża, wio­ząc: trzech kłam­li­wych myśli­wych znad rze­ki Bra­zos – dwie gapią­ce się przez okno mat­ki, z któ­rych każ­da trzy­ma zmur­sza­łe zdję­cia lili st. cyr [11] – przy­staw­kę z beko­nu – kil­ku upo­śle­dzo­nych obie­cu­ją­cych zawod­ni­ków nafa­sze­ro­wa­nych dek­se­dry­ną – mala­rza z tablicz­ką na twa­rzy – jed­ną sztan­gę – Dra­ku­lę ćmią­ce­go papie­ro­sa & posi­la­ją­ce­go się anio­łem – ducha che­ety [12], mada­me nhu [13] & bri­dey mur­phy [14] owi­nię­te całe w pastę do zębów – pudeł­ko z różdż­ka­mi cza­ro­dziej­ski­mi & jed­ne­go nie­win­ne­go przy­god­ne­go widza… rozu­mie się samo przez się – w wozie nie ma już miej­sca – Fedra chmu­rzy się & grzmi „miłość GONI W PIĄTKĘ” & butel­ka wina pęka – tek­sas wybu­cha & kola­cja nad morzem – dowódz­two stat­ku o rysach ide­al­nych – są widocz­ni – są widocz­ni dla kie­row­ców cię­ża­ró­wek – kie­row­cy cię­ża­ró­wek skła­da­ją zaża­le­nie w związ­ku z porwa­niem & widzą, jak dowódz­two stat­ku wjeż­dża ruma­ka­mi wprost w ryczą­cą Zato­kę Mek­sy­kań­ską & otóż poja­wia się Fedra „miłość goni w piąt­kę”… idąc, mija Pana Try­pel­ka – któ­ry ma na twa­rzy uśmiech – czap­kę nosi na lewą stro­nę – zaja­da owo­ce dobre – Z NIM wszyst­ko będzie dobrze – z Panem Try­pel­kiem – z nim będzie dobrze

dro­gi bzycz­ku:
chciał­bym objąć biblie trzy­dzie­sto­pro­cen­to­wą mar­żą –
żeby jakoś uza­sad­nić mar­żę, chciał­bym do każ­dej biblii
dodać dar­mo­wą szczot­kę do wło­sów – poza tym cze­ko­la­do­wych
jezu­sów nie będzie­my sprze­da­wać na połu­dniu… jesz­cze
jed­no, co doty­czy gry w koniec
świa­ta – może gdy­byś miał do tego woj­nę
bak­te­rio­lo­gicz­ną, mógł­byś sprze­da­wać wszyst­ko za podwój­ną cenę – tu
robi się jak­by burz­li­wie – w biu­rze cha­os –
sekre­tar­kę ostat­nio zmio­tło – zgad­nij, co się sta­ło
z por­tre­ta­mi pre­za? otóż jakiś
kawa­larz dory­so­wał mu kol­czyk na ory­gi­nal­nej odbit­ce
& dział pro­duk­cji jakoś to prze­oczył –
nie muszę doda­wać, że nie zdo­ła­li­śmy tu
opy­lić żad­ne­go z nich, to wię­cej niż pew­ne, więc trze­ba
było je hur­tem wysłać do puer­to rico – ogól­nie
jed­nak jakoś poszło nie­źle – nasi lokal­ni sprze­daw­cy mówi­li, że
szły jak cie­płe bułecz­ki… nie­mal tak samo szyb­ko, jak czer­wo­no-
bia­ło-nie­bie­skie zesta­wy z ham­bur­ge­ra­mi – aha – cho­dzi­ło mi
o to, że może gdy­byś zro­bił znacz­ki „gło­so­wa­łem na
zwy­cięz­cę” w kształ­cie trój­ką­ta, to zeszły­by
nie­co szyb­ciej… przy oka­zji, mówi­łem ci,
żebyś wysłał chu­s­tecz­ki z napi­sem „jestem bitlo­żer­ny” do
domi­ni­ka­ny & Nie do anglii – ‘ste­ty chy­ba
popeł­ni­łeś tu drob­ny błąd, bzycz­ku kocha­ny! jak
już mówi­łem, w biu­rze cha­os – mam nowe­go dzie­cia­ka, ale zaraz
wpadł do butli z zim­ną wodą… teraz pro­ce­su­je się
z nami za uła­ma­ne zęby – no kupa pro­ble­mów
widzi­my się w kafej­ce
ser­decz­ny kum­pel
syd nie­bez­piecz­ny