Skóra byka

VII

Lata temu nasi dziadowie
spoglądali
na to samo zimowe
niebo, wysokie i smutne,
odczytując w nim dziwny
symbol opieki i wytchnienia.
A najstarszy z wędrowców
skierował ku niemu długi
kostur swej władzy,
wskazał je pozostałym,
po czym, zwracając kij ku polom,
ozwał się:
– Z pewnością tu odpoczniemy
po niezmierzonych szlakach
Golah.
Z pewnością tu
mnie pochowacie.

I tak pochowano ich,
jednego po drugim, w Sefarad,
wszystkich, którzy wraz z nim przybyli,
podobnie ich synów i wnuków,
aż po nasze czasy.
Ponieważ dobrze wiemy, że wielu
wciąż jest rozproszonych
na wietrze i na tułaczce
podczas Golah.
Ale nie chcemy już
opłakiwać świątyni
ani cierpieć nieskończonej tęsknoty
za naszym miastem.

I dlatego kiedy ktoś
z rzadka podejdzie
i ze srogą miną
spyta nas:
„Dlaczego trwacie tu,
w tym kraju niegościnnym i suchym,
spływającym krwią?
Z pewnością nie była to
najlepsza z ziem napotkanych przez was
w ciągu tego długiego
doświadczenia, jakim jest
Golah”,
my, uśmiechnięci lekko
na wspomnienie
naszych ojców i dziadów,
odpowiadamy tylko:
– A w naszych marzeniach – tak.

X

Gdy w piekarni dostajesz
gipsową atrapę,
ugryź ją – ten kęs pierwszy
ci zęby połamie.
Wiedz, że twoje cierpienie
śmiech budzi tymczasem
u człowieka, co zna się
na mące i wapnie.
Tracisz siły powoli,
ale zarazem
tuczysz złodzieja, który
sprzedawał fałsze.

Służący się wybiera
właśnie na przejażdżkę
koniem księcia, któremu
stopę rani kamień,
zaś sługa kijem mierzy
głowę, grzbiet i całe
ciało książęce, które,
milcząc wciąż uparcie,
straciło już ostatni
ślad godności własnej.
Panie, jakże to znosisz?
I czyżby ten błazen
nie czuł, że to już pora
zsiąść z konia na amen?

Niebezpiecznie jest wierzyć
– ułudzie tej snadnie
głuchy ulega – że u
chorych starców całkiem
umilkła prawda, która
dotąd tętniła zawsze,
bo ich płaszcze i łachy
przesiąkłe, zbryzgane
krwią bezprawnie przelaną –
są już pogrzebane.
Słuchaj, mówi do ciebie
lód, który nie taje,
jak nadzieja zaklęta
w tik-tak bardzo słabe:
schyłkowy puls zegarka
nigdy nie ustaje.