Skóra byka

I

Byk na piaskach Sefaradu
atakuje rozciągniętą skórę
i unosząc ją zamienia w sztandar.
Na wietrze owa skóra byka
ociekającego krwią byka
jest tylko łachmanem stwardniałym przez słońca złoto,
już na zawsze wydanym męczeństwu czasu,
modlitwie naszej i bluźnierstwu naszemu.
Ofiara i jednocześnie kat,
nienawiść i miłość, płacz oraz śmiech
pod zamkniętą wiecznością nieba.

XXX

Rozmaici są ludzie i rozmaite ich mowy,
jednej tylko miłości nadali wiele mian.
Stare i kruche srebro przeobraża się ospale w wieczór
i nad wsiami jasno świeci.
Ziemia, w sidła tysiąca wrażliwych uszu,
pojmała ptaki podniebnej pieśni.
Tak, zrozum i uczyń z niej swoją,
również w oliwnym gaju,
szlachetną lecz prostą prawdę uwięzionego przez wiatr głosu:
„Rozmaite są mowy i rozmaici ludzie,
I nadadzą wiele mian jednej miłości.

XLVI

Czasami konieczne i nieuniknione jest
by człowiek zginął za naród,
ale przenigdy nie musi zginąć naród cały
za tylko jednego człowieka:
zapamiętaj to na zawsze, Sefaradzie.
Umocnij mosty dialogu,
zrozum i uszanuj
różnorodne racje i języki twych dzieci.
Niechaj deszcz powoli na zboże spadnie,
a wiatr niech muska rozległe pola
niczym dotyk delikatnej dłoni.
Sefaradzie, żyj wiecznie
w pokoju i porządku,
w pracy, w trudnej lecz zasłużonej
wolności.