Punkt oparcia, Wszystko ustaje, Dom

Punkt oparcia

1.
Można na głowie
stanąć i się nie oprzeć

uczuciu,

że barki twoje
co najwyżej

z chmur utkane
przestrzenie biorą na siebie.

2.
Stawiając siebie
na głowie opieram się

uczuciu,

że twoje barki
co najwyżej

wzruszenie
czynią – z chmur

utkanych przestrzeni sięgając.

Wszystko ustaje

Pora ustać. (Przestrzeń
nade mną i przestrzeń
pode mną.) Ruch
wczoraj, dzisiaj i obok
się ciągnie. I szumi.

Bezoparcia tyle ile
w domu skleconym
z samych balkonów.
To wszystko

mnie opuszcza.

Dom

Co widzę: dom, który się nagle w środku powiększa, spękane ściany i nieme wnętrza studni przed domem. Drżenie zegara, baranie skóry, trzy stare lampy. Jakieś przedmioty do użytkowania ciałem lub duchem. Wypijam kawę, herbatę. Wokół pagóry. To wszystko widzę. Lecz co się kurczy, gdy stanąć w progu, przecież nie znika. Kurczy się tylko. A ja stąd wyjdę. Za drzwiami ścieżki, które są długie a się nie dłużą. Nie mówię, całą drogę powrotną i nie chcę mówić, nie mam nic w głosie. Wypowiedziawszy z pewnością zdania i słowa, także chichoty, zawracam język. Jadłam i piłam, spałam, umyłam rzeczy, przykryłam głowę. Mogę stąd odejść. Nie mogę? Mogę?

Moją drugą książczynę otwiera wiersz “Punkt oparcia” – a jest to wiersz przewrotny. Tak przewrotny, że dla dodania sobie odwagi musiałam wziąć głęboki oddech nim go napisałam, bo jest to wiersz bardzo ironiczny również. W ogóle wszystkie wiersze z Wte i nazad pisałam albo na wdechu, albo na bezdechu, albo na wydechu, jak choćby “Wszystko ustaje” i zamykający książkę “Dom”. Ten ostatni jest o tyle dla mnie istotny, że zmierza do wyjścia, coś opuszcza, czegoś się zrzeka – bez żadnych zresztą pretensji czy histerii. A wychodząc gdzieś chyba wchodzi, w coś się pakuje. (Piszę “chyba” bo jestem asekuracyjna i muszę z tym żyć).