Ocalenie siebie poprzez zaklęcie w słowa

Na pytanie „czym jest dla ciebie pisanie, literatura?” mam na pewno dwie odpowiedzi, a precyzyjniej – dwa performanse: jako pedagog pisania i gościu piszący wiersze.

Od siedmiu lat prowadzę zajęcia „Pisanie co wtorek” oraz najróżniejsze modulacje tego formatu, metody, praktyki. Spotykam się regularnie z grupą osób chcących pisać i wspólnie wytwarzamy inspiracje, motywy, postaci, zagadnienia. Powstaje pula, z której każda osoba może skorzystać w swoim tekście. Nazywam to pisaniem społecznym. Osoby piszące mają wspólne źródło, oś, wokół której konstruują swoje literackie wypowiedzi. Często sięgamy do swoich doświadczeń, wspomnień, życia. Teksty czytamy na głos i dzielimy się sobą w empatycznym kręgu pisania.

Z doświadczenia gościa piszącego wiersze od nastoletniości zapis, szczególnie poetycki, to najgłębsza skrytka dla mojego życia. Możesz ją oglądać, ale tylko ja wiem, jeśli nie zapomnę, co tam popakowane.

Mnie w pierwszym rzucie poetycko ukształtowały dziadygi: Miłosz i Różewicz. Coś tam z teatru. A potem fakt, że potrafię i chcę mówić o sobie publicznie. Często o rzeczach bardzo prywatnych z perspektywy wielu osób. Wiersz to dla mnie rodzaj psychotetrisa, w którym obracam klockami swojego życia, emocjami, relacjami, aby upchnąć je na niewielkiej przestrzeni tekstu. Pisanie to najintymniejsze przeżywanie samego siebie, gdzie struktura, metafora, pomysł na wiersz karmią się moim doświadczeniem bliskości, porażki, depresji, bycia we wspólnocie, seksu, aktywizmu, wyrzutów sumienia, przyjaźni, marzenia.

I powtórzę: wcale nie chcę, żeby odniesienia do mojej prywatności były w wierszu jasne. Chcę, aby były zabełtane, pozamykane, znane tylko mi. A często też – nawet dla mnie niezrozumiałe, zaskakujące, zagadkowe.

Jeśli uprawiam jakąś literaturę, to literaturę nastawioną na ocalenie siebie poprzez zaklęcie w słowa. Czy jakoś tak, ale generalnie właśnie tak.