Tablet taty

Tom wierszy Darka Foksa Tablet taty nie przypomina tego, czego moglibyśmy oczekiwać od książki z poezją. Nie chodzi o to, że nie ma tu wierszy, bo są; u Foksa intryguje forma tego interesującego zbioru, na który składa się raptem trzydzieści siedem czterowersowych utworów.

„Zofia”

była w folderze dwudziestym czwartym. Odeszła,
kiedy wyszło na jaw, że ja to nie ja,

chociaż wiedziałem, że ona to nie ona,
o czym ona też wiedziała, ale nie powiedziała swojej matce

Dzieło Foksa jest czymś na kształt albumu, ale nie znajdziemy w nim zdjęć. Przynajmniej nie w sensie dosłownym, gdyż każda z czterowersówek stanowi poetycki zapis chwili; możemy więc powiedzieć, że przeglądamy zdjęcia, w których obraz zastąpiło słowo. Dzięki temu otrzymujemy od poety coś więcej niż zwykłe portrety kobiet – dostajemy zamrożone wspomnienia, które możemy przeglądać folder po folderze, odnajdywać w nich coraz to nowe szczegóły i analizować każdy detal.

Kobiety, znajdujące się w Tablecie taty, są zatrzymane w czasie, w jednej określonej pozie czy sytuacji, w jakiej zostały zapamiętane i zapisane. Dzięki temu ich obrazy zaczynają istnieć poza czasem, ale także, w pewnym sensie, poza przestrzenią. Czytelnik widzi tylko to, co poeta zmieścił w czterech wersach, niczym w czterech „ścianach” kadru. Foks jednak w ciasnym, portretowym ujęciu potrafi zawrzeć emocjonalną panoramę. Kolejne foldery przedstawiają nam historię o chwilach lepszych i gorszych, zabawnych i całkowicie poważnych. Jednak chyba najbardziej rzucającym się w oczy podczas lektury tomu elementem jest opuszczenie, odchodzenie kolejnych życiowych partnerek. I choć nie wiemy prawie nic o kolejnych związkach taty, dostrzegamy, że każdy z nich pozostawił trwały ślad w pamięci.

„Luiza”

była w folderze jedenastym. Podpuszczała mnie,
kiedy powtarzała, że nie wiem,

czego chcę, chociaż dobrze wiedziała,
że w tym wszystkim chodzi o powtórzenia.

Darek Foks pokazuje nam w tomiku nietrwałość naszego współczesnego świata. W opisie książki znajdujemy słowa: „Padł tablet i tata stracił wszystkie dane. W pamięci więc stara się odtworzyć foldery związane z kobietami, z którymi niegdyś coś go łączyło”. Przywołując motto tomiku „autorstwa” Osiedlowego Fachowca, możemy powiedzieć, że „Miałeś pan tablet”. Z jednej strony autor puszcza oko do czytelnika; czujemy, że nie do końca będzie na poważnie. Z drugiej jednak Foks wskazuje nam dość jasno na siłę ludzkiej pamięci i słowa w postaci mówionej i pisanej. Dzisiejsza wiedza, wisząca gdzieś w chmurze, wszystkie czytniki i inne elektroniczne bajery nie przetrwają – nasza pamięć okazuje się wielekroć trwalsza.

Tablet taty stanowi bardzo świadomą i oryginalną konstrukcję poetycką, i chociażby z tego jednego powodu zasługuje na uwagę. Warto jednak przeczytać zbiór wierszy Darka Foksa jeszcze ze względu na ujęcia kobiet, pozbawione sztucznie erotycznego charakteru. Poeta nie pokazuje nam muz, kobiet upadłych czy przykładnych gospodyń domowych, nie tworzy uniwersalnych sylwetek; przedstawia czytelnikom poetyckie zdjęcia, które oglądamy przez pryzmat pamięci człowieka opowiadającego o swoich partnerkach i chwilach życia, pozostałych mu w pamięci.

„Więcej folderów”
nie pamiętam.

Recenzja ukazała się na blogu monweg. Dziękujemy Autorce za zgodę na przedruk.