Dar Meneli (1)

PODRÓŻ DOOKOŁA STACJI

Kropla na igle, ale
coś jak trzask dechy o bruk i
śmiech trzech dziewcząt
o bezgłośnym chodzie, gdy

zeszklony śnieg, a
lumpensportowiec

wśród styropianowych motyli
i pliki zrzutów pamięci błędów systemu
i sen jak jutrzenka:

już nie tylko żołądek i wątroba
są głodne. Ramiona są głodne.
A każdy początek jest w cudzysłowie banału,
jak, na przykład, absolutyzm komunistyczny,
i to A na początku zdania, nie
do przełknięcia. Czy
to ściąga docinków? Dotnij sobie.

Siedzi, jakby go nie było,
a jest w grze. Biegnie
za podmuchem wydarzenia,
zdmuchnęło go z wydarzenia, do gdzieś.
Zaraz, po czasie, rozciągnie się w nieskończoność.

Kropla na igle
stała się blaskiem
rozrywającym oczy;
smuga z projektora wprost,
przez źrenicę, do gałki ocznej,
jaki to film rozgrywa
się w mózgu? Co zostało odcięte?
Deska wiatru? Kokluszniczy
śmiech? Wymiętolone?

Te, blask! Wydarz się!

Po,

nie. Poniekąd
i bynajmniej. Zduszenie.

Geometria być przeszłością
przy eksplozji nicości, co
się rozgrywać,

rozrywać,

pozbawienie. Błysk
głupoty, bez życzenia, i
to niby być konstrukt. Nic
być. Niczemu
puścić cugle.

Odwiedziny pustki.
Pustka odwiedzić noc.
Odwieść od snu, ku

przejrzystemu
widzeniu

tego,
co jawić
się poza granicą zmysłów
jako naturalne,
obcujące,
bezgłośne,
konieczne,

nieograniczone

(program podpowiadać
przy „nie”:

„niebosiężne”)