Ikonoklazm

Teraz Gagarin jest w niebie

i boga tam nie widzi ów sym­bol
radziec­kiej tech­ni­ki więc wszyst­ko powin­no być jasne
na trzy­dzie­ści lat przed moim naro­dze­niem
sta­ry gaw­ron roz­wa­lo­ny przez koty
dzie­ci z gał­ga­na­mi w ustach lis z pyskiem we wła­snych bebe­chach
tak pię­trzą się burzy­ny krwi
świat się kur­wi

jak to dobrze świad­czy o mojej rodzi­nie że nie musia­łem być astro­nau­tą
czer­wo­ne płasz­cze wycią­ga­ją męż­czy­znę z tłu­mu opie­ra się
to on pole­ci w kosmos wdra­pu­je się po ska­łach do wia­tra­ka na wzgó­rzu
tumult jest tele­wi­zor śnie­ży
w dole jasno­wło­sy chło­piec bije koty kijem aż zro­bią się mięk­kie

młyn się krę­ci
rakie­ta odla­tu­je wzwyż

Teraz jest Święto Nożyc. Niewidomi odzyskują wzrok

Daj­cie nam suba! krzy­czą mini­stran­ci i har­ce­rze wzno­sząc ręce
noże widel­ce obli­zu­jąc się na widok każ­de­go dziec­ka odpro­wa­dza­ne­go
do przed­szko­la bawią­ce­go się w czoł­gi­stów lub w zoo jak ja
z nie­od­łącz­ną Sową Zofią zakre­ślam okrę­gi nad bab­cią
jak­by była pomy­lo­na albo świę­ta sto­imy w oknie wśród łupin
orze­chów patrząc na umun­du­ro­wa­ne fale ona poka­zu­je na mnie
a ja na nią gło­wy nam się od tego świe­cą
jak neo­ny mia­sta gwar­ne puby jasne piwo z bro­wa­ru Doj­li­dy
z któ­re­go puszek kie­dyś zbu­du­ję cho­in­kę na pamiąt­kę naro­dzin

tań­czą czer­wo­ne dło­nie męż­czyzn
przyj­mu­ją­cych poród w miesz­ka­niu
wpu­ści­ła ich tyl­ny­mi drzwia­mi gdy spa­łem
dziec­kiem dzie­lą się na pół

Teraz mam osiem lat, na wysokiej półce leży egzemplarz Doliny Issy

Słoń­ce ma kształt hostii i nie­okre­ślo­ny smak popra­wiam swój
pierw­szo­ko­mu­nij­ny mun­dur bab­cia zapier­da­la z obie­ra­kiem na ramie­niu
sko­sza­ro­wa­na cze­ka na Anioł Pań­ski patrzę w okno nic się nie dzie­je
wie­czo­rem liczę gwiaz­dy po pal­cach i sto­pach cho­dzą mrów­ki
wrzu­cam je do wia­dra z wodą lub w sieć pają­ka