Ikonoklazm

Teraz Gagarin jest w niebie

i boga tam nie widzi ów symbol
radzieckiej techniki więc wszystko powinno być jasne
na trzydzieści lat przed moim narodzeniem
stary gawron rozwalony przez koty
dzieci z gałganami w ustach lis z pyskiem we własnych bebechach
tak piętrzą się burzyny krwi
świat się kurwi

jak to dobrze świadczy o mojej rodzinie że nie musiałem być astronautą
czerwone płaszcze wyciągają mężczyznę z tłumu opiera się
to on poleci w kosmos wdrapuje się po skałach do wiatraka na wzgórzu
tumult jest telewizor śnieży
w dole jasnowłosy chłopiec bije koty kijem aż zrobią się miękkie

młyn się kręci
rakieta odlatuje wzwyż

Teraz jest Święto Nożyc. Niewidomi odzyskują wzrok

Dajcie nam suba! krzyczą ministranci i harcerze wznosząc ręce
noże widelce oblizując się na widok każdego dziecka odprowadzanego
do przedszkola bawiącego się w czołgistów lub w zoo jak ja
z nieodłączną Sową Zofią zakreślam okręgi nad babcią
jakby była pomylona albo święta stoimy w oknie wśród łupin
orzechów patrząc na umundurowane fale ona pokazuje na mnie
a ja na nią głowy nam się od tego świecą
jak neony miasta gwarne puby jasne piwo z browaru Dojlidy
z którego puszek kiedyś zbuduję choinkę na pamiątkę narodzin

tańczą czerwone dłonie mężczyzn
przyjmujących poród w mieszkaniu
wpuściła ich tylnymi drzwiami gdy spałem
dzieckiem dzielą się na pół

Teraz mam osiem lat, na wysokiej półce leży egzemplarz Doliny Issy

Słońce ma kształt hostii i nieokreślony smak poprawiam swój
pierwszokomunijny mundur babcia zapierdala z obierakiem na ramieniu
skoszarowana czeka na Anioł Pański patrzę w okno nic się nie dzieje
wieczorem liczę gwiazdy po palcach i stopach chodzą mrówki
wrzucam je do wiadra z wodą lub w sieć pająka