Kielich upojenia (2)

[Kuj mnie]

Kuj mnie, życie, kuj!
Jeśli jestem stalą, będę brzmieć.
Jeśli krzemieniem – roziskrzę się,
A jeśli szkłem – rozprysnę się.

Dies irae

Dom
rozkołysał swój wielki dzwon;
jakby rozpaczał nad miastem Bóg,
krąży głos pośród pól,
puka do okien, wali w drzwi,
przez dachy ze skrzydeł strzepuje
zgrozę, co w ludzi wstępuje,
straszy dziecko i rękę ponurą
zanurza starcowi w pierś i sny.

Przed każdą twarzą
zwierciadło okrutne:
nic ci nie pomoże,
zapłać rachunek!

W czarnej chmurze, zbici w gromadzie
lwy i woły skrzydlate,
aniołowie z mieczami, orły i smoki
w powietrzu rozkołysanym.

Łysi prorocy, siwy pątnicy
z czaszkami u piersi wśród nich falują,
niczym relikwie je trzymają,
kobiety zaś stopy ich z płaczem całują.

Cały horyzont zapełniony chórami
mieszkańców niebiańskich – każdy jak miecz:
stoją tam w sławie, ich aureole
połyskują jak tęcza, jak paw:
wszystko jest sztywne, wszystko w bezruchu,
święci jak ikony prastare
przeszywają wzrokiem zmrok;
co żywe, chyli się nisko ku ziemi,
tak palą trawę piekące promienie.

Słuchajcie jeźdźców, słuchajcie tętentu!
Świat – jak skóra na bębnie,
kopyta – twarde pałeczki,
coraz usilniej i bezlitośniej
biją go w twarz:
chude postury
żgać, mordować
jadą ku nam!

Ziemia osuwa się na kolana,
ziemia pada na twarz:
„Łasko, przybądź w żarze płomiennym,
zimno przenika do kości, do cna.
Łasko, przybądź ognista,
spal ciała i dusze, uratuj nas!”

Łaska przybywa z hukiem organów,
z sobą ma bębny, trąby i dzwony.
Łaska płynie, Łaska ryczy:
„Znamię, sięgnij od środka do końca,
znamię, śpiesz się na wszystkie strony!”

Aniołowie mieczami wskazują drogę,
tu, tam, w poprzek, wzdłuż,
a z chmur zwierząt skrzydlatych
zlewają się cztery rzeki spienione:
znak krzyżuje ziemię i ludzki ród…