Kielich upojenia (1)

Toast

Nalej, Marcinie, do pełna!
Bracia, wypijmy, a ja wam zaśpiewam
o tym, jak widzę świat.
Najpierw: kto ziemi prawdziwy syn,
ma odwagę w stosunku do bólu –
no bo po co jesteśmy na świecie?!

Po drugie, bracia: kto silny,
ten cicho pracuje, dzień w dzień haruje
w boju z swoimi braćmi;
a kiedy nad nim podnosi się noc,
budzi się w nim najwyższa moc:
po własnym sercu ryje.

I trzecie: to piękne dzieło,
ten świat – jest pęknięty pośrodku,
kto mówi, że nie, sam siebie zwodzi;
kto zaś poznał tę ranę świata
i jednak nie wylewa łez,
ten to jest chłopem na schwał.

I jeszcze raz – nalej, Marcinie!
Do dna, bracia, i teraz –
czy jeszcze coś nam przeszkadza?
Czy trzeba, bracia, jeszcze słów?
Kochajmy ten przeklęty świat –
Kajfaszem, kto jest przeciw!

Mężczyzna na szczycie

Hej, obłoki tam przez pola – dokąd?
Dokąd, rzeko, twoja wola – dokąd?
Chciałobyś polecieć, drzewo?
Kwiaty, liście na gałęziach – dokąd?

Ej, dziewczyno tam na ścieżce – dokąd?
Chusta i spódnica-skrzydła – dokąd?
Konie rozpętane wiatrem,
a na koniach młode lata – dokąd?