Na dwa mie­sią­ce przed 30. edy­cją festi­wa­lu Biu­ra Lite­rac­kie­go uka­zu­ją się książ­ki, któ­re na nowo defi­niu­ją język pamię­ci i doświad­cze­nia. Mag­da­le­na Genow, Per­ri­ne Le Quer­rec i Piotr Maty­wiec­ki mie­rzą się z histo­rią – oso­bi­stą, spo­łecz­ną i mitycz­ną – szu­ka­jąc dla niej nowych form.

Lau­ra Osiń­ska, jed­na z naj­waż­niej­szych auto­rek współ­cze­snej pol­skiej poezji les­bij­skiej, powra­ca z dru­gim tomem wier­szy, któ­ry udo­wad­nia jej lite­rac­ką siłę i wyjąt­ko­wy głos.

Matriosz­ki Mar­ty Car­ni­ce­ro Her­nanz to kata­loń­ska powieść, któ­ra spla­ta losy dwóch kobiet – Hany, zmu­szo­nej do opusz­cze­nia rodzin­nych stron, oraz osiem­na­sto­let­niej Sary, marzą­cej o wol­no­ści na dru­gim krań­cu Euro­py.

W debiu­tanc­kim tomie Ada­ma Jawor­skie­go zwich­nię­ciu ule­ga nie tyl­ko tytu­ło­we bio­dro, ale tak­że sama baśń, język pró­bu­ją­cy opo­wie­dzieć o trau­mie i kolej­ne rela­cje, któ­re defor­mu­je strau­ma­ty­zo­wa­na pamięć.

Pre­mie­ro­we „Węgier­skie morze” to mistrzow­ska gra z języ­kiem i zna­cze­niem. Mini­ma­li­stycz­ne fra­zy otwie­ra­ją prze­strzeń peł­ną iro­nii i alu­zyj­no­ści, gdzie codzien­ne deta­le prze­ni­ka­ją się z kul­tu­ro­wy­mi kli­sza­mi, two­rząc kolaż zna­jo­mych, a jed­no­cze­śnie zaska­ku­ją­cych obra­zów.

W dzien­ni­ku poetyc­kim „Skryp­ny­ków­ka” Ser­hi­ja Żada­na zebra­no 51 wier­szy, któ­re powsta­wa­ły zarów­no przed wybu­chem peł­no­ska­lo­wej woj­ny w Ukra­inie, jak i w jej trak­cie.

Debiut poetyc­ki, któ­ry łączy filo­zo­fię, ety­kę i sztu­kę w jed­nym dyna­micz­nym, tęt­nią­cym muzycz­ny­mi ryt­ma­mi pro­jek­cie, a wier­sze peł­nią funk­cję rapor­tów z upra­wy – roślin, idei, rela­cji, wspól­not.

Czy masz odwa­gę odkryć praw­dę, któ­ra zmie­ni wszyst­ko? „Jak pisa­łem powieść kry­mi­nal­ną” Krzysz­to­fa Jawor­skie­go, to: sza­lo­na podróż po świe­cie, w któ­rym zło nie bie­rze urlo­pu, 365 dni w samym ser­cu nie­kon­tro­lo­wa­nej intry­gi, bez lito­ści, bez­piecz­nej przy­sta­ni, pew­ne­go ali­bi, wybu­cho­wa mie­szan­ka napię­cia, cha­osu i adre­na­li­ny, któ­ra nie wypu­ści cię z rąk aż do ostat­niej stro­ny.

Pierw­szy w Pol­sce zbiór wier­szy nor­we­skie­go nobli­sty Jona Fos­se­go, któ­ry, choć powszech­nie jest zna­ny z dra­ma­tów i pro­zy, sam sie­bie uwa­ża przede wszyst­kim za poetę.

Wehi­kuł poetyc­ki Alek­san­dry Górec­kiej napę­dza­ny jest marze­niem o pogo­dze­niu w wier­szu tego, co nie­obli­czal­ne (sztu­ka, ima­gi­na­cja, histo­ria, pry­wat­ne doświad­cze­nie), z tym, co moż­na ująć w struk­tu­ry, twier­dze­nia i wzo­ry.