Abecadło Tadeusza Pióry składa się z tytułów osobliwych i fantazyjnych. Te niezwykłe, baśniowe słowa, jak “Afalia”, “Balangir” czy “Zografu”, przypominają wyrazy znane i znaczące, jakby poeta hochsztapler bawił się alfabetem, igrał z konwencją tworzenia arbitralnych słowników zamiast opowieści, czy kreowania zamkniętych projektów markujących pisanie z premedytacją i klarowną intencją. Okazuje się jednak, że są to nazwy własne, nazwy niezbyt uczęszczanych, prowincjonalnych miast albo imion, mówiących coś jedynie autorowi. Narzucony porządek alfabetu zamienia się w ekscentryczną mapę, która niewiele jednak mówi o realiach tych miejsc, nie staje się też choćby śladem, po którym moglibyśmy dopaść jej twórcę. 

Zdaje się, że w kontekście poezji Tadeusza Pióry często mówi się, iż “wszystko jest cytatem”, choć w przypadku tekstów tego autora można by tę formułę podnieść do kwadratu. Jednak nawet jeśli powiemy, iż wszystko jest “cytatem cytatu”, korzyści będą niewielkie, bo to rozpoznanie stało się w zasadzie zwykłym banałem. Lepiej pomyśleć, jak to się dzieje, iż głos Pióry – choć zbudowany z cytatów – jest natychmiast rozpoznawalny. Można odpowiedzieć, iż nie chodzi o to, że się cytuje, ani kogo się cytuje; chodzi przede wszystkim o to, jak się to robi, w jaki sposób, i w jakiej tonacji. Pióro robi to ironicznie, bez złudzeń i bez znieczulenia. Do żadnej frazy, do żadnej linijki nie można się przywiązać, gdyż ton i rejestr zmieniają się z niesamowitą prędkością i trudno się w tych wierszach zadomowić. 

Przebiegły autor Abecadła ubiega dictum oraz dykcje potencjalnych krytyków, recenzentów i innej maści systematyzatorów, pisząc: “Będziemy stroić miny jak nudysta, który się zgubił na plaży”. Zatem nie ma co się stroić w ę i ą. Mówiąc wprost, istnieje duże prawdopodobieństwo, iż po pierwszej lekturze wierszy z najnowszego tomiku Tadeusza Pióry niewyrobiony czytelnik będzie skonfundowany tudzież wybuchnie z nierozbrojoną miną.

Czy mamy tutaj do czynienia z błaznem i błazeństwem, czy też ze świadomym konceptem wyrachowanego cynika, który swym gestem błazeńskim pragnie zwodzić i oddalać czytelnika, pozostając samemu w swym gorzkim (egzystencjalnym i językowym) eskapizmie? Być może jest to błazeństwo gorzkie, świadome niemożności wyrażenia pewnych prawd podstawowych w startych, zużytych językach egzystencji. A zatem może to być poezja świadomego banału, który jednak nie tyle jest czczony i adorowany ze względu na swoją piękną niepotrzebność, wspaniałą małość, co systematycznie i bezlitośnie w tej poezji wyszydzany w każdym wierszu i każdym wersie.

Tadeusz Pióro to dysydent dykcji obowiązującej nie wiedzieć po co i od kiedy w polskim języku pisanym w wyższych celach. Dykcji bruLionowo-lwowsko-chill-outowej. To prawdziwy król dyskoteki, który z pełną świadomością jej pożaru patrzy na parkiet i stara się uratować przynajmniej płytotekę.

Aby odnaleźć się w tym gąszczu znaczeń, znaków i wskazówek, należy nastawić się na odbiór pojedynczego słowa, podjąć zabawną grę, którą prowadzą z nami utwory, aby wreszcie samemu ulec i pobawić się w łączenie fraz. Każdy wiersz z tej książki może być głoską. Abecadło jest własnością każdego z nas, “błyszcząca bomba wybucha w mgnieniu oka”. Myślę, że dotrze daleko, jak najdalej. 

Autor tropi w różnych przebraniach te same formy życia przejawiające się w różnych wariantach myślenia i mówienia o seksie, jedzeniu, sztuce, władzy etc. W najnowszej książce – Abecadle, wielkiej podróży (i bryczką, i statkiem kosmicznym) przez naszą cywilizację, potencjał anarchizującego pastiszu widoczny jest w całej okazałości. Miłośnicy poezji nie będą zawiedzeni.

Połączenie melancholijnego poczucia humoru poety z pozornie kapryśnym warsztatem pisarskim po raz kolejny dało niezwykłe efekty.

Czytanie Abecadła przypomina mi trochę patrzenie przez kalejdoskop, gdzie poszczególne obrazy mają po kilkadziesiąt milionów pikseli i przy każdym doświadcza się jakiejś zmysłowej przyjemności. Doświadcza się też wielu innych rzeczy. Jak przy porządnym kolażu czy remiksie piosenek, które były zbyt dobre, by stać się przebojami.