Historia pięciu wierszy to książka przeznaczona nie do pospiesznego kartkowania, ale uważnej lektury. Czytelnik, który lubi śledzić, jak powstawał utwór, będzie usatysfakcjonowany. Bo przecież interpretacja wiersza zależy niezupełnie od uczuć czytelnika, ale przede wszystkim od słów, używania dużych i małych liter, umieszczania znaków interpunkcyjnych.

Zwięzły wstęp Bogusława Michnika pozwala lepiej zrozumieć kontekst zaistnienia publikacji. Uwagami edytorskimi zaś zajął się Jan Stolarczyk, przyjaciel Różewicza. Dzięki temu dowiadujemy się o dalszych losach (i błędach drukarskich, ale także zmianach wobec oryginału) utworów zamieszczonych w Historii pięciu wierszy. Starannie wykonana robota czyni z tej książki nie tylko kompendium wiedzy na temat określonych wytworów poetyckich Różewicza, ale również przekonuje nas o należnej uwadze, jaką poświęca się Mistrzowi. A przecież jest to równie ważne, co rozpieszczanie czytelników wznowieniem tak arcydzielnej książki, jaką jest Historia pięciu wierszy.

Książka daje unikatową możliwość prześledzenia procesu twórczego, ukazuje bowiem kolejne wersje utworów – od pierwszego rękopiśmiennego rzutu, po poprawiany jeszcze – maszynopis i wreszcie pierwodruk. Utworom towarzyszy fragment „Kartek wydartych z dziennika”, w których widać, jak ułomki wiadomości z otaczającego poetę świata („rówieśnicy zamordowali swego 11-letniego poetę i zrabowali mu sprzęt video…”) przeradzają się w materię wiersza.

Tomik można potraktować jako świadectwo zmagań Różewicza ze słowem i formą. Podczas lektury powracają najważniejsze motywy i problemy jego poezji: “dzieło w toku”, milczenie w opozycji do mówienia i pisania, metafora “wyschniętych długopisów”, ciszy i zgiełku, tajemnicy. Przypominają się liryki lozańskie Mickiewicza, skondensowane minitraktaty, które do dziś mogą służyć za skróconą wersję przewodnika po świecie twórczości autora Pana Tadeusza – dzieła, które Różewicz w omawianym tomie bierze na swój znakomity parodystyczny warsztat.