Jeden z tomów poezji Andrija Lubki nosi tytuł Terroryzm. Debiutancki zbiór opowiadań młodego ukraińskiego pisarza zatytułowany jest Killer. To nie przypadek. Twórczość Lubki jest bowiem zabójcza – w tym sensie, że nie ma w niej miejsca na kompromis. Jest jak celny strzał. A nawet, dla pewności, cała seria – bo Lubka nie zwykł brać jeńców. (…) Uważajcie na tego snajpera! Ma celny strzał. Tuż spod serca.

Opowiadania z Killera są przede wszystkim lekkie i dowcipne, choć od czasu do czasu pobrzmiewa w nich i melancholijna nuta. Miłości i namiętności bohaterów podszyte są tęsknotą i niespełnieniem, które w zależności od przyjętej przez autora konwencji lekko zasmucają lub bawią.

Młody ukraiński prozaik swoje opowiadania buduje z zasłyszanych zdań i z podglądanych historii, do czego zresztą z rozbrajającą szczerością przyznaje się w swoim autorskim posłowiu: znam też inne historie, o których nie chciałoby się pisać, ale trzeba. Z tej potrzeby zrodziło się jedenaście opowieści. Nieokiełznana narracja płynie, zbierając po drodze wycinki z gazet, pojedyncze zdania wyrwane z kontekstu, ciekawe porównania, fotografie, sny i inne ziarenka piasku. Tematyczne spektrum jest nieograniczone, jednak bohaterowie Lubki obnażają prawdę – w życiu liczy się tylko jeden temat.

Lubka choć poeta (a to wyraźnie czuje się w tej prozie) pisze lekko, wartko, sprawnie prowadzi narrację, miesza język potoczny z tym poetyckim, momentami jest dowcipny a innym razem znów melancholijny, zdarza mu się także pojechać w deseń kryminalno-sensacyjny.[…] Sprawne, efektowne (ale bez przegięć) i całkiem niezłe pisarstwo. Trzeba będzie mieć tego Lubkę na oku.

Zbiór opowiadań Andrija Lubki to przede wszystkim celebrowanie sztuki opowiadania. W Killerze spotykają się różne wcielenia narratorskie, a wraz z nimi różne punkty widzenia, skrajne emocje i nastroje. Najważniejszy jest jednak sam gest snucia narracji.