Futu­ro­lo­gicz­na wizja ludz­kiej spo­łecz­no­ści, któ­ra wyko­rzy­staw­szy wła­sną pla­ne­tę, zabie­ra się za kolo­ni­za­cję kosmo­su, ale rów­nież tam znaj­du­je jedy­nie samą sie­bie – zroz­pa­czo­ną i samot­ną. Edy­tor tek­stu Ada­mo­wicz nie­mal auto­ma­tycz­nie, w oni­rycz­nym zacięciu,wypluwa z sie­bie ozna­ki zbli­ża­ją­cej się kata­stro­fy. Nebu­la – czu­ła jak kur­sor, aktu­al­na jak mem i bez­względ­na jak pro­roc­two – błą­dzi mię­dzy pla­ne­ta­mi, pod­słu­chu­je Gaga­ri­na, Muska i Małe­go Księ­cia, a potem z węzeł­ków pisma kipu spla­ta prze­śmiew­czy lament po ludz­ko­ści.