Białas na Marsie

sci-fi [1]

ziemia mi porosła ognistą sierścią
w miejscu skóry mam miałki popiół
ale wiadomo co spłonie odrośnie
kręci się koło kręci karuzela
cokolwiek nastąpi nie należy panikować bowiem
sonda maszeruje po orbicie Marsa

ziemia mi porosła kadłubami rakiet
wbitymi w skórę jak igły strzykawek
trzeba poczekać aż potęgi ucichną
kręci się koło kręci karuzela
cokolwiek nastąpi nie należy panikować bowiem
łazik maszeruje po kraterach Marsa

ziemia mi porosła nagłym brakiem istot
brakiem skóry brakiem tkanek niżej
najpiękniej implodować w głąb okruchów głowy
kręci się koło kręci karuzela
cokolwiek nastąpi nie należy panikować bowiem
człowiek maszeruje ulicami Marsa

To miał być całkiem inny wiersz.

Kiedyś rozmawiałam z kumplem o muzyce. W którymś momencie z jego ust padło nazwisko Gila Scott-Herona. Nie znałam go, więc zostałam uraczona historią o melorecytowanym wierszu, w którym, wedle słów kumpla, „białas popierdala po Księżycu”. Ojej, to musi być świetne, pomyślałam. I zostałam fanką „Whitey on the Moon” od pierwszego przesłuchania. „It was inspired by some whiteys on the Moon so I wanna give credit where credit is due” ‒ mówi Gil na samym początku nagrania, po czym snuje pełną goryczy opowieść o biedzie czarnych mieszkańców USA, zderzonej z wielomilionowymi funduszami przeznaczanymi w latach 60. na amerykański program kosmiczny. Akompaniuje mu jedynie bęben, którego rytm przyciąga i hipnotyzuje.

Tekst ten jest bardzo ważny dla spoken word poetry, dla afrofuturyzmu oraz jako kontrapunkt do entuzjastycznego i czołobitnego myślenia o lotach w kosmos. Pamięć o nim jest wciąż żywa – został wykorzystany choćby w filmie Pierwszy człowiekopowiadającym historię Neila Armstronga.

Marzyło mi się napisanie wiersza-hołdu. Charyzmatycznego, wyrazistego, mocnego i wściekłego. Niestety, nie jestem Gilem Scott-Heronem, nie mam w sobie jego gniewu ani jego doświadczenia bycia czarnym Amerykaninem w XX wieku, nie mam w sobie jego zdolności do ostrej i wyrażanej wprost krytyki kapitalizmu. Dlatego wiersz ma inny wydźwięk i klimat, niż pierwotnie sobie wyobrażałam, że będzie miał, a jedynym śladem „białasa na Księżycu” jest „człowiek maszerujący ulicami Marsa”.