Piotr Sommer przełożył na język polski starą, indiańską bajkę, która jest ponadczasowym odbiciem reguł rządzących światem oraz społecznością ludzką. Opowieść ta, na pozór lakoniczna, stale wymyka się jednoznacznej, skondensowanej lekturze. Wydaje się być tak samo nieuchwytna jak jej bohater, wiedziony tajemniczym, szumiącym pogłosem w wielki świat, który postanowił poznać, by udzielić sobie odpowiedzi na nurtujące jego mysi umysł pytania.

Skaczący Myszka jest bohaterem podobnym do dzieci: ciekawskim, niespokojnym, trochę naiwnym. Zostaje przewodnikiem, który wprowadza najmłodszych (ale chyba nie tylko) w świat, który, najprościej mówiąc, zdumiewa. W sukurs przychodzą jemu nietypowe ilustracje autorstwa Julity Nowosad laureatki konkursu ogłoszonego przez Biuro Literackie na oprawę graficzną omówionej książeczki.

Brian Patten zdradza we wstępie, że historię Skaczącego Myszki opowiedziała mu znajoma, z którą jechał przez Dublin miejskim autobusem. Nie była to zwyczajna opowieść – dodaje Patten. A ja uzupełnię: nie jest to zwykła bajka dla dzieci, jakich pełno na półkach w księgarniach. W zalewie współczesnych bajek opowieść o Skaczącym Myszce jest literacką i graficzną perełką.

Skaczący Myszka mieści w sobie mnóstwo ukrytych treści i emocji. Dziecięca wrażliwość (ta pierwotna, nieskażona rozumem i cywilizacją) rozszyfruje je bez trudu.

Skaczący Myszka ma konstrukcję trójdzielną; rozpoczyna się odautorskim wstępem, po nim następuje historia prozą, a na końcu aneks poetycki. Wstęp jest przede wszystkim opowieścią o opowieści; Patten pozwala nam śledzić mysi trop od swojego z nim poznania, po szkic bibliograficznego drzewa mysich bajek , którego najmłodszą gałęzią jest trzymany w ręce tomik.