Skaczący Myszka

Wśród korzeni potężnego drzewa żyła sobie kiedyś liczna mysia rodzina. Myszy mieszkały w półmroku, gdyż grube gałęzie zasłaniały im światło, a one, zabiegane wokół własnych spraw, rzadko kiedy odważały się wyjść na zewnątrz. Kiedy na niebie pokazywały się gwiazdy, myszy spały, a kiedy słońce próbowało rozjaśnić ich ciemny dom, myszkowały zapamiętale, wtykając swoje małe łebki do otworów i patrząc, czy nie ma tam czegoś do zjedzenia. Zbierały ziarenka, różne kłaczki i gałązki, które przenosiły potem z jednego miejsca na drugie. Ciągle były okropnie zabiegane.

Jedna spośród nich, a właściwie jeden bez przerwy słyszał jakiś szumiący pogłos. Kiedy pytał o ten hałas inne myszy, odpowiadały mu zawsze tak:

– To z pewnością tylko twoja wyobraźnia, my nie słyszymy żadnego szumu.

A im częściej Myszka zadawał to pytanie, tym bardziej pozostałe myszy upierały się, że żadnego hałasu nie ma. Myszka wracał do krzątaniny wśród korzeni i próbował zapomnieć o szumiącym pogłosie. Nie było to jednak łatwe. Nocą leżał niespokojnie na mchu pod drzewem i przez liście patrzył na gwiazdy. Szum do tego stopnia nie dawał mu spokoju, że nie mógł spać. Zastanawiał się, czym też ten hałas może być, ale ponieważ nigdy nie wyściubił nosa poza korzenie, nie potrafił nawet wyobrazić sobie, co to takiego.

Próbował zatkać sobie łapkami uszy, żeby nie słyszeć więcej szumu. Ale szum nie chciał ustąpić. Przez palce sączył się prosto do uszu. Piękny, donośny i straszliwy szum.