Nawet rozcięty do pośladków dekolt ponętnej prażanki (a może nie prażanki) nie poprawia samopoczucia czytelnika tej boleśnie wesołej książki. Jej przeraźliwa ironia jest (dla mnie) nieoswojoną jakością, specyficznie Machejowską, ale i u Macheja dźwięczy czymś jeszcze raz zaskakującym, mimo, że jej tonacja wydaje się dobrze znana. Prześmiewczość, czy – żartobliwa złośliwość są tu jakby rodzajem przyśpiewu “mimo uszu”, ale ten przyśpiew mocno daje w kość. (Ach, trawy wyją / wniebogłosy / gdy słyszą ton / ostrzonej kosy). Rzeczywistość Wierszy przeciwko opodatkowaniu poezji kojarzy się z koszmarem “wesołego miasteczka”, które można opuścić, ale zaraz okazuje się, że to, co jest poza nim, wiernie parodiuje i wesołość i miasteczkowość miejsca naszego stałego zamieszkania. Może nie tyle – stałego, ile ustalonego. Trzeba wiać, bo znowu jest duszno zbiera się na burzę.

Stary, dobry Machej powraca! Niby nic się u niego nie zmienia od kilku ostatnich książek, niby poeta wciąż pozostaje na tych samych pozycjach szydzenia, przekąsu, drwiny i ciepłego dowcipu, ale skoro to wszystko wciąż jest pełne energii, pomysłów, a do tego smaczne i śmieszne, to dlaczego nie? Tradycyjne hasło: “Machej na Hrad” proponuję zastąpić nowym: “Protest przeciwko opodatkowaniu poezji Macheja!”.

A wiersze. Pisane przez wirtuoza. Pisane przez autora, który ma dość swobody w podejściu do siebie i liryki, by z uśmiechem, dając przy tym lekkiego prztyczka żyjącym i nieżyjącym piewcom daimonionów, wyznać we fraszce “Duch poezji”: “Duch poezji i jej inne moce / Piszą za mnie wiersze na sto procent. / Gdy natchnienie nie bardzo mnie pieści / to sam piszę na procent czterdzieści.” I jest pewne, że Machej to jeden z tych, dla których forma nie ma w zasadzie tajemnic, niezależnie od tego, czy chodzi o poemat, liryk, czy fraszkę.

Machej kpi ze świata, który całkiem na serio ma “naturę lubieżnego łotra” i upija się kiczem. Jednocześnie gra z językiem popkultury i tradycji. Prezentuje czytelnikowi jakby klasycyzm na opak, prowokując pytanie, czy to aby nie jest właśnie klasycyzm jutra.

Podobnie jak wcześniejsze książki, Wiersze przeciwko opodatkowaniu poezji intrygują brakiem poetyckiej jednorodności. Machej zmienia tempo tak, jakby zmieniał biegi: dyskretnie, prawie niezauważalnie. Fraszki mieszają się z medytacjami, powaga obraca się w żart, a żart siwieje w ciągu jednej nocy. Akcenty rozłożone są w książce w sposób tak nieprzewidywalny, że granica pomiędzy serio i buffo ulega zatarciu. Ale chyba nie ma w tym nic złego czy niestosownego? W poezji zawsze chodziło o dobrą frazę, a nie słuszne poglądy czy właściwe zachowanie…
Klimat tej poezji jest w dużej mierze nieprzewidywalny, a najlepsze wiersze są tej nieprzewidywalności kwintesencją. Są też frapująco – a czasami niepokojąco – ambiwalentne.

Machej ze swoimi tekstami idealnie trafił w gust nie tylko fanów podróżowania pociągami. W książce tej nie znajdziemy wakacyjnych rozrywek. To książka pełna wierszy stonowanych i stylowych, nasyconych refleksją nad sprawami ważnymi. Charakterystyczny dla tej poezji jest element “odwracania kota ogonem”. Oprócz wchodzenia w regularną grę z czytelnikiem, podmiot pozostawia mu wiele miejsc ze wskazówkami. Ironiczne opisy trywialnej rzeczywistości, której patronuje wszechogarniająca nuda.