Już takich dwóch żywiołów (erotyzm i humorystyka metafizyczna) – panuje się nad nimi i w nich lub z nimi kreacyjnie działa – może wystarczyć, żeby twórczości Zbigniewa Macheja zagwarantować pełną oryginalność i w poezji polskiej zapewnić miejsce szczególne, jeśli nie jedyne w swoim rodzaju.

Twórczość Macheja należy do najciekawszych zjawisk w naszej poezji.

Jego gry i zabawy – nie bez wpływu podobnych igraszek w poezji naszych południowych sąsiadów, ale także i nie bez odniesień do “purnonsensownej” poezji anglojęzycznej w przekładach Barańczaka – otwierają w polskiej liryce nowe przestrzenie, co byłoby niemożliwe bez zademonstrowania przez autora formalnej maestrii (…).

Czytając wiersze Zbigniewa Macheja, doświadczam uczucia jakiejś elementarnej komunikacji, jakiegoś naturalnego zrozumienia. Świat poezji autora Reszty prawd nie jest tajemniczą świątynią, do której wejścia strzegą: hermetyczna metafora i pogmatwany sens. Nie jest to jednak również poezja “szybkiej obsługi”, będąca rupieciarnią doraźnych obserwacji i, na ogół miałkich, przemyśleń. Poezja Macheja posiada wyraźnie wyczuwalne i rozpoznawalne drugie dno, ukryty wymiar. W ten drugi wymiar droga wiedzie zawsze przez zmysłowy konkret, przez codzienność, której poeta jest wnikliwym obserwatorem i nieustępliwym eksploratorem. Poezję Macheja cechuje namiętne przylgnięcie do codzienności, do jej tandety, szarzyzny, jałowości.