Zaintrygowała mnie konstrukcja podmiotu tych wierszy, dualistycznego, rozpiętego pomiędzy tym, co materialne, a tym, co duchowe.

Cóż to za liryka! Czytając, ma się wrażenie, że poeta nie tyle je napisał, ile wyśpiewał. Z wielką finezją korzysta zarówno z dobrodziejstw rymu, jak i rytmu. Nie znaczy, że można poecie zarzucić tradycjonalizm. Nic podobnego. Zanurzony jest on po szyję, zarówno w tradycji, jak i we współczesności. Doskonałym tego dowodem wiersz “Błąd”, nawiązujący do anonimowej pieśni z XV wieku, zaczynającej się jako: “Dusza z ciała wyleciała, / Na zielonej łące stała”. U Kierca: “Dusza z ciała wyleciała, / bo się w łące zakochała”.

Urzeka mnie w Zaskrońcu ta umiejętność płynnego przechodzenia z tej naszej prozaicznej realności w jakiś specyficzny zaświat czy międzyświat, uruchamiany zarówno myśleniem o naszym organicznym zanurzeniu w niebyt, “życie po życiu”, śmierć, sen, stany prenatalne oraz egzystencje równoległe czy alternatywne, jak i doświadczeniem poetyckim, będącym formą wyobraźniowej wyprawy w uniwersum kształtów, obrazów i duchowych wydarzeń, które nic nie mają wspólnego z naszym mozolnym czołganiem się ciałem i zmysłami po ziemi.