Kierc jest jak kompozytor – na kartach tomiku zapisał partytury elegancko ułożone, równe, czyste, rozłożone systematycznie.
Jest odkrywczy, pomysłowy, zaskakujący, wiele jest u niego pięknych fraz, metafor, gier i zabaw słownych, które służą sprawom istotnym, oddaniu bogactwa mowy, świata, przeżyć, myśli, stanów ducha i ciała. A ciało jest ważnym tematem tej poezji.

Manatki nie są więc książką zaskakującą czy wymagającą szczególnego polecania tym, którzy tego poetę już poznali – jeśli zachwycił ich (jak mnie) już wcześniej, mogą oczekiwać po lekturze zachwytów kolejnych.(…) Mamy tu do czynienia i z niezwykle śmiałą, nietypową metaforyką, i z językiem poetyckim rozpiętym między przyziemnością a wzniosłością (…) nikt nie pokazuje jak on, że niebywała rozmaitość świata jest w swej najgłębszej istocie spoista i ciągła: Bóg jest blisko seksu, dziecko blisko starca, kobiecość – męskości. I że wszystko to się ze sobą znakomicie rymuje (…).