Rtęć Kierca to poszukiwanie siebie, siebie wplątanego w bycia i nie-bycia sobą, w różnice pomiędzy ja a (Przybosiową) “mnością”, o której pisał Barthes, że nigdy nie wiemy jednoznacznie do kogo odsyła.

Świat w Rtęci nie jest i nie ma być księgą, ale – przestrzenią przygotowaną na spotkanie; to właśnie zetknięcie się z innym istnieniem: szczeniakiem, człowiekiem, najczęściej jednak z Bogiem Wcielonym – jest impulsem do przemiany i jej warunkiem. Najnowszemu tomikowi Kierca, albumowi przeistoczeń niezwykłych i naturalnych jak u Owidiusza czy Marqueza, zdecydowanie bliżej do zbioru pamiątkowych wspólnych portretów niż do średniowiecznych bestiariuszy. 

Poezję Kierca trudno jest określić jednym słowem; jest to poezja świeża, przemyślana i co zawsze mnie ujmowało – tajemnicza. Poeta niczym duch przeskakuje z ludzkiego poziomu na trasy metafizyki. Akt zespolenia cielesnego, bieganie, latanie, wirowanie, bezruch – dla Kierca nie istnieją rzeczy błahe. Z wielką starannością rejestruje, bada i dotyka sferę duchowości, jednak za każdym razem w innym wymiarze.