Tomik dzieli się na “Pobłyskiwania” i “Trzpiotania”, obie części wyposażono w urzekające motta z Adama Mickiewicza. Pięknie pobłyskują tak rzadkie w najnowszej poezji tematy chrystologiczne (…), a czasem może nawet “płynie strumień piękności”. Pojawiają się aniołowie i niebo, raz mistyczne odbite w wodzie, innym razem “ociemniałe”. Świat przedstawiony przez Kierca jest bowiem skażony, zagrożony unicestwieniem, rozród sąsiaduje tu z epidemią, a spokój z katastrofą.

Plankton w tytule kryje poetycką prowokację, która uwagę czytelnika kieruje ku przestrzeniom kulturowo i zarazem literacko obojętnym. (…) Oscylowanie między biologizmem a transcendencją, znakiem fizyczności, ale i znakiem metafizyki oksymoronicznie nazwać by można sensualną duchowością. (…) U Kierca to, co zwyczajowo przynależne do profanum, uświęca się, płynąc w jednym krwiobiegu z sacrum.