Komentarz Yariego Bernasconiego do wiersza "Connemara"

Connemara

Zdajesz odradzać się pośród tych łąk i dróg
wyboistych, kreślonych szparami wkłuwającymi się
w ziemię. Owce są tu owcami, mury murami:
wysiadasz z auta i rozglądasz się – coś starego powraca
jakby powidok, oczywistość, instynkt.
Choć tego nie wiesz, idziesz, dzwonisz do mnie
dwa razy – przyjedź, ładnie tu, dobrze. Nic więcej.

Czasem przeżywamy chwile dziwne i, można rzec, wyjątkowe. Zdarza się tak z dala od hałasu nowoczesności, w miejscu odległym i przyjemnym, ale wcale nie nadzwyczajnym, gdzie człowiek jest po prostu częścią natury. Wtedy zdaje się, że wszystko jest na swoim miejscu. Uczucie trochę niezrozumiałe, a jednak głębokie. I właśnie w takim momencie, tylko przez krótką chwilę, mamy wrażenie, że rozumiemy.