Komentarz Mattea Campagnolego do wiersza „Rękawiczki”

Rękawiczki

Od dobrych dzie­się­ciu dni
znaj­du­ję na uli­cy
poje­dyn­cze ręka­wicz­ki.

Pierw­sza była dzie­cię­ca:
malu­sień­ka
tęcza z weł­ny.

A co gdy­by Bóg
potrze­bo­wał pomoc­nej dło­ni?

Panie zagu­bio­nych
miej bacze­nie na rze­czy
któ­re ist­nie­ją nie do pary.

Wiersz napi­sa­łem już dobrych parę lat temu, ale wciąż dość wyraź­nie pamię­tam, w jakich oko­licz­no­ściach się naro­dził. Wycho­dząc z metra, zoba­czy­łem na zie­mi czar­ną skó­rza­ną ręka­wicz­kę, któ­rąś z kolei w tam­tych dniach. Gdy dotar­łem do domu – tekst był goto­wy. Spi­sa­łem go i, o ile się nie mylę, pochy­li­łem się nad nim po pew­nym cza­sie, by zamie­nić jakieś sło­wo, ująć jeden czy dwa wer­sy. Zazwy­czaj nie jest tak łatwo, jak wte­dy. Tym, co nadal mnie zdu­mie­wa, kie­dy zda­rza mi się go czy­tać, jest prze­skok mię­dzy trze­cią a czwar­tą stro­fą. Mam wra­że­nie, że wiersz „Ręka­wicz­ki” poko­nu­je cał­kiem spo­rą odle­głość w zale­d­wie kil­ka wer­sów.