Komentarz Yariego Bernasconiego do wiersza „Connemara”

Connemara

Zda­jesz odra­dzać się pośród tych łąk i dróg
wybo­istych, kre­ślo­nych szpa­ra­mi wkłu­wa­ją­cy­mi się
w zie­mię. Owce są tu owca­mi, mury mura­mi:
wysia­dasz z auta i roz­glą­dasz się – coś sta­re­go powra­ca
jak­by powi­dok, oczy­wi­stość, instynkt.
Choć tego nie wiesz, idziesz, dzwo­nisz do mnie
dwa razy – przy­jedź, ład­nie tu, dobrze. Nic wię­cej.

Cza­sem prze­ży­wa­my chwi­le dziw­ne i, moż­na rzec, wyjąt­ko­we. Zda­rza się tak z dala od hała­su nowo­cze­sno­ści, w miej­scu odle­głym i przy­jem­nym, ale wca­le nie nad­zwy­czaj­nym, gdzie czło­wiek jest po pro­stu czę­ścią natu­ry. Wte­dy zda­je się, że wszyst­ko jest na swo­im miej­scu. Uczu­cie tro­chę nie­zro­zu­mia­łe, a jed­nak głę­bo­kie. I wła­śnie w takim momen­cie, tyl­ko przez krót­ką chwi­lę, mamy wra­że­nie, że rozu­mie­my.