Żeby poznać Zadurę, trzeba przejść przez jego kuchnię - w dosłownym tego znaczeniu. W sposobie przyrządzania przez niego posiłków dużo jest z alchemii. Jedzenie staje się ważnym elementem związku współczesnego człowieka z rzeczami tego świata. Klasyk na luzie zdaje się być kuchnią innego rodzaju. Sam Bohdan zamienia się w smaczne, pożywne danie, przygotowane przez wielu jego kolegów.

Największym atutem książki jest jednak nie dobór interlokutorów, lecz zgrabne wydobycie i „uwiecznienie” wielobarwności głównego bohatera. Dzięki temu poeta nie zastyga w jednej pozie i intryguje po odłożeniu książki jeszcze bardziej, niż przed rozpoczęciem lektury: zamiast przesytu książka pobudza jeszcze większy apetyt na Zadurę.