Kodeks Pomylonych

Kiedyś Pomyleni mieli miasta

Kiedyś Pomyleni mieli miasta obsiane ze wszystkich stron lękiem. Wschodził szybko, był łatwy w uprawie, czernił się i odstraszał Normalnych. Bali się wchodzić w łany przypominające noc.

Pomyleni rodzili się majstrami. Ledwie przychodzili na świat, ich palce stawały się zakładnikami głów, które żądały materii dla swych wizji. Dłonie, pozbawione rzemieślniczej substancji, głupiały: biły same siebie, co dla niepoznaki nazywano klaskaniem, albo rzucały się ludziom do gardeł.

Pomyleni, aby uniknąć obłędu, uczyli niemowlęta gaworzenia w glinie. Starsze dzieci wypowiadały się w papierze i drewnie. Dla dorosłych surowiec stanowiło wszystko, co zdołali pochwycić. Raz ujętego tworzywa nie odkładali dopóty, dopóki nie stało się tym, o czym pomyśleli. Dlatego ich warsztaty miały rozmiar garści, a opuszczający je przedmiot zazwyczaj był miniaturą.

Nosili kaftany z rękawami do ziemi, które podwijali za dnia, a nocą niańczyli w nich rzeczy. Gdy uznawali, że są gotowe, posyłali je na służbę reszcie.

Dzisiaj Pomyleni mają tylko domy. W nich resztki bibuły. W niewoli produkują dziury w wycinankach. Dużo śpią.

Pora ich obudzić.