Długo po zakończeniu

Zacznijmy od tego, że Alicja Sawicka potrafi opowiedzieć historię. Poruszającą, pełną emocji i podskórnych napięć. Daje nam pełen obraz, mimo pozostawienia wielu niedopowiedzeń – a właściwie nie mimo, lecz dzięki temu. Jej opowieści są ujmująco plastyczne, skupione na detalu, z detalu wyciągające maksimum. Nieoczywiste, ale bardzo ludzkie. Alicja ma coś do powiedzenia i umie to coś opowiedzieć. Nie jest żadnym tam „obiecującym materiałem” na pisarkę, jest po prostu pisarką. I to pisarką warsztatowo bardzo świadomą. Wystarczy spojrzeć na jeden z moich ulubionych fragmentów jej prozy:

Mówiła bardziej do szatkowanego koperku, niż do niego, jakby on był bez większego znaczenia, jakby był tylko kolejnym przyrządem kuchennym potrzebnym, żeby obiad był na czas. Porozumiewali się, patrząc na przedmioty, a przedmioty przekazywały między sobą informacje w głuchym telefonie. Ile tej śmietany? – zapytał monet rozsypanych na dnie szuflady, a ona odpowiedziała ile.

Tutaj jest wszystko: i pisarska zręczność, i spostrzegawczość, i jakaś czułość. No i jest tu, w tym obrazie, historia, która ciągnie się jeszcze długo po zakończeniu opowiadania.