Zupełnie jak nigdy

Moi ulubieni pisarze są jak Harry Houdini. Mirek jest jak Harry Houdini.

Robota takiego pisarza wygląda tak: sam zastawia na siebie pułapkę, a potem na moich oczach się z niej uwalnia, zawsze w niesamowity sposób. Mirek tak robi.

Pisanie dzieckiem, o dzieciach – to pułapka. Można ugrzęznąć w infantylnych wyobrażeniach dorosłych o dzieciach. Wpaść w bajkologię, połamać nogi na mitologizowaniu, przesłodzić, przepieprzyć, przerysować. Mirek pięknie się z tej pułapki uwalnia, bo widzi ważną rzecz. Nie ma czegoś takiego, jak „dziecięcy świat”, nie ma żadnej „krainy dzieciństwa”. Świat jest jeden, dorosły i dziecko żyją w tej samej rzeczywistości. I zderzają się z nią tak samo, z taką samą mocą i bezwzględnością. To mnie w tych tekstach Mirka ujmuje najbardziej – że u niego dzieciaki to po prostu ludzie.

Wierzę, że Mirek jest Harrym Houdinim i zbuduje wiele imponujących pułapek, z których wyzwoli się na naszych oczach.