Poezja z nagrodami: Nakarmić kamień

W jakich oko­licz­no­ściach powsta­wa­ła nagro­dzo­na książ­ka?

Przy pra­cy na sta­no­wi­sku arche­olo­gicz­nym zwa­nym pamię­cią.

Jak waż­na w Two­jej twór­czo­ści jest wła­śnie ta książ­ka?

Jest moją pierw­szą. Z tego powo­du pozo­sta­nie szcze­gól­ną, bo: uro­dzo­ną natu­ral­nie, intu­icyj­ną, ini­cja­cyj­ną.

Czy dzi­siaj ta książ­ka jest wciąż aktu­al­na? Czy wów­czas tra­fi­ła na swój czas?

Trze­ba pytać kry­ty­ków. I Czy­tel­ni­ków. Ich przede wszyst­kim. Książ­ki ist­nie­ją (zawar­te w nich obra­zy ist­nią się) dzię­ki Odbior­com.

Twój ulu­bio­ny wiersz z tej książ­ki i dla­cze­go aku­rat ten?

„Kamień” – ponie­waż pró­bu­je opi­sać stan będą­cy siłą napę­do­wą tomu: nie­moż­ność obję­cia świa­ta jako cało­ści, nie­po­chwyt­ność isto­ty rze­czy, tęsk­no­tę za Nie­moż­li­wym.

Czy otrzy­ma­nie nagro­dy zmie­ni­ło coś w Two­im pisa­niu?

Prze­ży­cia, zde­rze­nia z roz­ma­ity­mi ima­gi­na­tu­ra­mi odci­ska­ją się na pisa­niu, nie nagro­dy.

Któ­ra nomi­no­wa­na wów­czas książ­ka jest dla Cie­bie waż­na i dla­cze­go?

Upra­wa roślin połu­dnio­wych meto­dą Miczu­ri­na Wero­ni­ki Murek: eks­plo­zja wyobraź­ni, zna­ko­mi­ta pra­ca w języ­ku, umie­jęt­ność pisa­nia o śmier­ci z humo­rem, cze­go sama nie potra­fię robić.

Nad czym obec­nie pra­cu­jesz?

Budu­ję opo­wieść o kobie­cie. Mon­tu­ję nowe modu­ły tek­sto­we, w tym dia­lo­gi:
– Czy mogę jesz­cze uro­dzić, dok­to­rze?
– Pani archi­tek­tu­ra już się nie nada­je.
– Widzi pan coś nie­po­ko­ją­ce­go?
– Ubyt­ki w kra­jo­bra­zie, zgod­ne z wie­kiem.
– Czu­ję się dobrze.
– Pani ana­to­micz­na nar­ra­cja bie­gnie w dru­gą stro­nę.
– Wyni­ki są pra­wi­dło­we.
– Wśród matek w pani wie­ku panu­je moda na umie­ra­nie.
– Jestem żywot­na.
– Więc będzie pani żywym spi­chle­rzem na kości.
– Znam ryzy­ko, ale chcę spró­bo­wać.
– W naj­lep­szym razie wyda pani kukłę wędrow­ną lub zwie­rzę.
– Jestem goto­wa rodzić nawet psa.
– Jeśli się pani oszcze­ni, jakaś część mio­tu może nie mieć łap.
– A kret?
– Uro­dzi się podwój­nie śle­py.
– To cho­ciaż drze­wo.
– I na to ma pani w sobie zbyt mało nawo­zu.
– Więc lal­ka. Zwy­czaj­na lal­ka, któ­ra rośnie w środ­ku.
– Nie znam dobre­go fał­sze­rza czę­ści natu­ral­nych.
– Czy jest cokol­wiek, co mogła­bym nosić?
– Nie dono­si pani nawet pudeł­ka zapa­łek.