Ikonoklazm (1)

Teraz wynajmuję pokój na Bobrowieckiej. Powiewa flaga totalitarnego państwa

Dygni­tarz nie otu­la się nią stoi na bal­ko­nie pali papie­ro­sa za papie­ro­sem patrzy
w moje oczy lub podob­nie jak ja obser­wu­je food­tra­ki puch­ną­ce od łako­ci
strzę­py gazet któ­re nie­sio­ne przez wiatr osia­dły na drze­wach zastą­pi­ły pta­ki

palę z nim jedy­nie dla towa­rzy­stwa dzie­li nas dwie­ście metrów wiek i pocho­dze­nie
on ubra­ny jest w mary­nar­kę sza­rą jak pie­kło cza­sa­mi wycho­dzi na spa­cer z rodzi­ną
wte­dy trzy­ma moc­no kame­rę poga­nia cór­kę idą­cą dzie­sięć kro­ków za nim

zda­rza mi się cho­dzić tą samą tra­są a raz w mie­sią­cu w teatrze
oglą­dam szma­cia­ną kukłę któ­rej naj­pierw golą gło­wę a potem w fina­ło­wej sce­nie
kie­dy już zosta­je zgwał­co­na a z jej ust powy­cho­dzą pają­ki zysku­je czu­cie
mor­du­je opraw­ców

wie­czo­ra­mi fil­mu­je moje powro­ty widzi jak wal­czę z nie­spra­wie­dli­wo­ścią
z gra­wi­ta­cją jak szczę­śli­wy macham do nie­go i ska­czę wcho­dzę do klat­ki
rzu­cam się na łóż­ko mięk­kie jak Eucha­ry­stia a on dalej słu­cha Laiba­cha
Mar­szu Radec­kie­go gorz­kich żali roz­ka­zów roz­gnia­ta robac­two obca­sem
przy­tu­la się do żony uda­je mar­twe­go

więc czym się wła­ści­wie róż­ni­my
żół­ty skur­wy­sy­nu?

Teraz leci się kilka godzin z San Francisco do Frankfurtu lub Rzymu, a kiedyś jechało się trzy godziny dorożką z Szetejn do Wilna

Ame­ry­kań­skie papie­ro­sy zabi­ja­ją znacz­nie lepiej niż rosyj­skie
tak­sów­ki z żół­tej bla­chy cze­ka­ją na świa­tłach jestem ośle­pio­ny pyłem
znad zato­ki idą dziew­czy­ny marsz­czą im się twa­rze od sia­tek z Wal­mar­tu
sło­wiań­skie spor­t­sman­ki wydep­tu­ją ścież­ki kiwa­ją się gęsie­go
łapią rów­no­wa­gę mro­żo­ną piz­zę die­te­tycz­ną colę zupę Camp­bell
i czip­sy w któ­rych moż­na zna­leźć świę­te obraz­ki iko­ny fut­bo­li­stów

a dalej wie­że babel i szkla­ne domy dalej tury­ści z Gre­en­po­in­tu
z ośmio­let­nim sta­żem w pral­niach i na budo­wach dalej stoi
punkt pobo­ro­wy na pohy­bel czar­nym i czer­wo­nym ku pamię­ci
pała­ców ryso­wa­nych w powie­trzu san­gwi­ną i Mała Ita­lia
kosze oli­wek i cytryn butel­ki wina po któ­re przy­pły­wa­ły kie­dyś
okrę­ty wiel­kie jak Nider­lan­dy dło­nie kup­ców roz­łu­pu­ją­ce noc

jak w fil­mie trzesz­czy żarów­ka wysy­ła sygna­ły roz­bit­kom obok
pęk­nię­cie sufi­tu pod nim my i figur­ka zło­te­go ciel­ca któ­re­go pró­bo­wa­łem
posiąść razem z chiń­ską wyciecz­ką jedli­śmy suro­we ryby rosły
nam w ustach kłam­stwa na temat naszych państw i miło­ści a logo
Gold­man Sachs świe­ci­ło jak­by to Alior Bank pier­do­lił to mia­sto
i jesz­cze dło­nie drża­ły od łanów zbóż i Holen­drzy cze­ka­li w por­cie