Księga rzeczy

JAJKO

Kiedy tłuczesz je o brzeg patelni, nie widzisz,
Że jajku w chwili śmierci wyrasta oko.

Jest takie małe, że nie zaspokaja
Nawet najskromniejszego porannego apetytu.

A już patrzy, gapi się na ten twój świat.
Jakie są jego horyzonty, w czyje perspektywy jest zapatrzone?

Czy widzi czas obojętnie wędrujący przez przestrzeń?
Gałki oczne, gałki oczne, pęknięte skorupy, chaos czy porządek?

Wielkie pytania jak na tak niewielkie jajko.
O tak wczesnej porze. A ty – naprawdę chcesz wiedzieć?

Kiedy siadacie, oko w oko, za stołem,
Skórką od chleba w samą porę je oślepiasz.

MRÓWKA

Uparcie trzyma się przedmiotów.
Powoli przemieszczają się, a ona z nimi.
Tak jak to, co niewidzialne, przez widzialny świat.

Włos za źdźbłem. Truchło żuka za ziarnkiem pszenicy. Ślad za śladem.
Tak rośnie to, co nazywasz domem.
Granica między bezpieczeństwem okopów i nieznośną przestrzenią.

Wraca z coraz dalszych wypraw, zawsze tą samą drogą.
I nie przynosi wieści. Ani przepowiedni.
Kropka na końcu coraz bardziej złożonego zdania.

I nie ma nazw na to, co jest.
Kiedy znika w swoim labiryncie, pozostaje nadzieja,
Że są przynajmniej nazwy na to, czego nie ma.

KRZESŁO

Słoje jego drewna przymykają oko czasu.
Przypomina ciebie, kiedy należałeś do naczelnych. Na czworakach.
Jak również obecnego sapiensa.
Pijanego, udręczonego, w rozpaczy. Na czworakach.
Człowieka z widokiem na podłogę. Ciebie.

Jest nośnikiem historii analnej.
Ogrzewała je skórzana tunika rzymskiego centuriona.
I kilka szmat na gołym tyłku chłopa pańszczyźnianego.
Szorstkie lniane spodnie obersturmführera SS
I ruchliwy skraj minispódniczki z wiskozy.

Zna tyle opowieści, ile tylnych części ciała.
Przednie się zgubiły. Odpłynęły po spróchniałym drewnie.
Dlatego bądź wdzięczny, że przyjął cię takiego, jakim jesteś.
Że cię znosi. Teraz, kiedy wszystko jest już za tobą,
Możesz mu powierzyć swój ciężar, oprzeć głowę,

Nieco oszołomioną szumem stuleci. Chrapiesz.