Pęd pogoni, pęd ucieczki

Akt urodzenia

uro­dzo­ne­mu w trans­por­cie
przy­pa­dło mi miej­sce śmier­ci

kult jed­nost­ki
miar
i wag

para­liż postę­po­wy
postęp para­li­żu­ją­cy

wczo­raj słu­cha­łem
ostat­nich
wia­do­mo­ści

żyję do dziś
na miej­scu śmier­ci

(1963–1968)

* * *

nie prze­wi­dy­wa­łem; nie prze­wi­dy­wa­łem desz­czów wscho­dzą­cych na jało­wych dro­gach
w zawiei desz­czów jedy­nej stro­ny świa­ta – stro­ny twe­go listu, dżdżów,
nie prze­wi­dzia­łem ani ziar­na dżdżów
prze­śla­du­ją­cych wszel­kie śla­dy, ani śledz­twa wzro­ku (uro­ku rzu­co­ne­go
o pod­bia­łe czo­ło, o cie­mię ciem­no­ści). Desz­czów wscho­dzą­cych w powie­kach,
w powie­kach pła­czu, w powie­kach two­ich śle­pej ścia­ny pła­czu. Ni ścian,
nie prze­wi­dzia­łem tych widzów, ścian każ­dej pół­no­cy, o jej czar­no­widz­two
poty­ka­ją­cy się
ślad, ślad
spoj­rze­nia. Desz­czu, spoj­rze­nia desz­czu, co oca­li moje śla­dy (co
oca­li?), uchro­ni
od brze­mie­nia tro­pów i wsze­la­kich poszlak. Nie prze­wi­dy­wa­łem uro­ku,
z jakim wyrok twój przyj­mę, twój wzrok, w two­jej źre­ni­cy
stu­dzien­ne odbi­cie mej twa­rzy powta­rza­ją­cej potwarz rumień­ca