pobite gary

pobite gary
(akt skuchy)

ogar­nąć te psy sny
ogar­nąć skun­dlo­ne
ogar­ki nie­oga­ry
kun­dy­sy skrzy­dlo­ne
asy pega­sy lasy
świer­ki jodły sosny
spa­li­łeś
sosny są kra­dzio­ne

30.10.2015, BB

zatom
(niedołęgi)

Paw­ło­wi Swo­bo­dzie

leży­my na zie­mi
odzy­ska­nej z lasu
na pola­nie z prze­pły­wem
na któ­rą nie ma tutaj sło­wa

u kre­so­wia­ków
cze­cho­wi­cza iwasz­kie­wi­cza
albo sło­wac­kie­go
mówi się na to lewa­da

tutaj się nie mówi
tu się leży
i słu­cha obro­tów wod­nych kulek
na gła­dzi źró­deł­ka

oraz świersz­czy bez nazwy
bo taki świerszcz jaki słu­chacz

2.04.2015, NS

legion
(kartuzjański płaszcz)

Zgod­nie z wróż­bą nasze­go hym­nu gra­ni­cę minę­li­śmy od połu­dnia. Za prze­łę­czą wstą­pi­li­śmy w świe­ży śnieg. Dopie­ro co spadł, więc dep­ta­li­śmy po nim pierw­si.

Posu­wa­li­śmy się ostroż­nie, przy każ­dym kro­ku prze­rzu­ca­jąc cię­żar z nogi na nogę tak, żeby zapaść się jak naj­głę­biej. Doci­ska­li­śmy. Był w tym i grzech, i słod­ki owoc.

Za sobą zgu­bi­li­śmy wodo­dział i zna­leź­li­śmy się w Pol­sce, w pań­stwie pod egi­dą zawsze Dzie­wi­cy, któ­ra teraz wyso­ko uno­si­ła tar­czę bez gwiazd.

Choć w pysk daj, zewsząd wia­ło ciem­no. Pół­noc wybi­ła sobie wszyst­kie zęby i szcze­rzy­ła się czer­nią, więc, patrząc w nie­bo, mogli­śmy czy­tać tyl­ko to, co zosta­ło napi­sa­ne, nic mniej.

Przed nami, dwa susy stąd, w doli­nie roz­ta­czał się nie­sa­mo­wi­ty kra­jo­braz, ale nie bali­śmy się go, bo miał zamknię­te oczy.

Pod powie­ką na polach wikli­ny plo­tły się koszał­ki-opał­ki, w koro­nach dubów kwi­tły tre­le-more­le, w nie­do­rzecz­nych wisza­rach kry­ły się Bania­lu­ki, nie­do­cie­kłe rusał­ki wiły dyr­dy­ma­ły, nie­do­bre andro­ny cią­gnę­ły się wśród smug.

Na koń­cu wsi w czer­wo­nych oknach sma­lo­no cho­lew­ki. Poczu­li­śmy stam­tąd swąd miło­ści i weszli­śmy w to.

Gład­kim upła­zem mie­li­śmy ześli­znąć się na odwrót wido­ku, lecz nagle: RATLEREK-RATLEREK- RATLEREK; wer­te­py, wybo­je, wny­ki – sidła popraw­nie (w dowód japoń­sko-chiń­skiej przy­jaź­ni) wypo­wie­dzia­ne­go psa.

Jamy u pod­nó­ża hiper­bol. Udu­pi­ły nas za prze­wo­dem wyso­kie­go napię­cia, w któ­ry kie­dyś ude­rzy Napo­le­on.

Okla­ski. I wte­dy

przy kra­wę­dzi obra­zu wpraw­nym gestem ktoś doma­lo­wu­je musz­kę. Jest skraj­nie reali­stycz­na, mucha eks­tre­mist­ka. W obli­czu jej wier­no­ści unie­wy­raź­nia­my się jesz­cze bar­dziej aż do cał­ko­wi­te­go zama­za­nia.

Nasze bro­dy zacho­dzą mgłą, a oczy bie­lą. Prze­pa­da­my pod pozo­rem.

9.03.2016, BB

świętokrzyski
(spadki formy)

e tam
rap­tem kil­ka wier­szy (wier­szy?)
w bólu pocię­tych w paski –
– wzmoc­nie­nie opraw cen­niej­szych ksiąg