Real (1)

pora rzucać kamieniami

pra­co­ho­lik w szkla­nej win­dzie
łyka pro­szek na zmę­cze­nie na lęk na nie­pew­ność
za roz­ło­żo­ny­mi w nie­skoń­czo­ność okna­mi leży
zło­mo­wi­sko i dwa jezio­ra
męż­czy­zna zdej­mu­je miga­ją­cą mary­nar­kę
sta­ra się nie czuć ury­wa­ne­go wzlo­tu maszy­ny
kolej­ka lino­wa do sta­cji naj­pięk­niej­szy biz­nes świa­ta
pora wsta­wać pora krzy­czeć na tele­fon pora rzu­cać kamie­nia­mi
pora zbie­rać kamie­nie pora przy­tu­lać pora znik­nąć jak wid­mo
pora wie­dzieć kie­dy skoń­czyć pora nie zaczy­nać czas jako nóż intro­li­ga­tor­ski
jesteś clin­tem eastwo­odem mana­ge­men­tu śred­nie­go szcze­bla
a melo­dyj­ka gra­ją­ce­go zegar­ka wła­śnie uci­chła więc doby­wasz
kar­ty kre­dy­to­wej i sta­jesz się
jed­ną z głów­nych posta­ci powsta­nia prze­ciw­ko ponie­dział­ko­wi i wtor­ko­wi
prze­ciw­ko zmę­cze­niu prze­ciw­ko lęko­wi prze­ciw­ko nie­pew­no­ści

drżą ci ręce
palisz opium
jak w fil­mie
w któ­rym w żad­nym wypad­ku nie wystę­pu­jesz

jesteś pięk­nym czło­wie­kiem na wojen­nej ścież­ce
nie­mal nie śpisz
wie­rzysz w chem­tra­ils nie­bie­ska czer­wo­na bia­ła piguł­ka
gro­zisz śmier­cią ludziom wokół sie­bie ale głów­nie sobie
odcho­dzisz od dogma­tów
tniesz się
pan bóg pró­bu­je ci coś powie­dzieć
następ­ne­go dnia prze­sy­łasz money z jed­ne­go kon­ta na dru­gie
że niby wiesz co robisz
witch house w słu­chaw­kach ener­gy drin­ki we krwi
nadzie­ja lub repre­syj­ne uro­je­nia do ostat­niej chwi­li
pora prze­le­cieć przez szy­bę pora sko­czyć pora zatrzy­mać się w locie
pora zako­chać się w kimś z biu­ra
czas jako nega­cja cza­su
powiedz mi kim jesteś
a powiem ci kim jesteś
wytrzy­maj

drżą ci ręce
sku­piasz się na przy­ci­sku reset
w żad­nym wypad­ku nie grasz

win­da zatrzy­mu­je się skrzy­piąc
a two­ja histo­ria ma nowe ramy
zno­wu boli cię gło­wa nie wiesz cze­go chcesz
następ­ne­go dnia likwi­du­jesz esta­bli­sh­ment
zło­tą kar­tą wier­tar­ką uśmie­chem
wszyst­kie rze­czy miesz­czą się w jed­nej
pudeł­ko z twar­de­go papie­ru
poły­kasz pro­szek na zmę­cze­nie na lęk
na pew­ność
ktoś z biu­ra cału­je cię
na poże­gna­nie w czo­ło
pora się ukry­wać pora pójść przy­kła­dem
pora prze­pi­sać toż­sa­mość pora zostać tam gdzie jesteś
czas jako gest
kie­ru­jesz się do wej­ścia na kolej­ny level
cią­gniesz ze sobą por­tret kobie­ty
któ­ra przy­po­mi­na ci
mat­kę

geodezja 1

nasz pej­zaż prze­my­sło­wy
ma zga­szo­ne oczo­do­ły
i język powle­czo­ny cyną ale
i tak jest świę­ty
być mar­twym nie zna­czy nie oddy­chać
w cie­niu fabry­ki
chcę przyjść do cie­bie popiół na policz­ku
być mar­twym
nie zna­czy nie oddy­chać

pej­zaż kon­tro­lu­je nasze kro­ki jak mu się zachce
we mgle sta­je­my się jego isto­ta­mi
nie­po­strze­że­nie
war­stwo­wo nie­rów­no
czło­wiek popiół we wło­sach popiół na policz­ku
popiół pod języ­kiem na nad­garst­ku
znie­kształ­co­ny napis szwa­ba­chą czło­wiek
chcę przyjść do cie­bie do namio­tu
poru­szać się poza cza­sem poza pej­za­żem
w świe­tle latar­ki zauwa­żać
wstrzą­śnie­nia zie­mi jako nie­za­leż­ne
od pej­za­żu
chcę wie­dzieć jak dale­ko jesz­cze
będzie­my w sta­nie zajść
poza świa­do­mość poza pej­zaż
patrz jesień zmie­nia się w zimę
zrzu­ca skó­rę niczym wąż
deszcz ze śnie­giem muzy­ka mar­szo­wa
z sąsied­niej doli­ny dźwię­ki fabry­ki
bur­ła­cy cią­gną kopar­kę wybu­rze­nio­wą
za nimi roga­ty demon naśla­du­je
nasz chód noży­ce hydrau­licz­ne w czu­łych
obję­ciach niczym nowo­ro­dek

pej­zaż jeśli chce mor­du­je
prze­bi­ja się młot­kiem przez nasze gło­wy
usi­łu­je­my pro­te­sto­wać zaczą­łem wno­sić
do wła­snych wykre­sów opór sabo­taż pej­za­żu
któ­ry nas pra­gnie
beton tęże­je nawet pod wodą
ale ileż może się jesz­cze stać
nie wie­rzę w pra­cę do wła­snych wykre­sów
wno­szę rewo­lu­cyj­ną prze­moc nie­skoń­czo­ne spi­ra­le
zalęk­nio­ne krzy­we wywro­to­we glo­sy na skra­ju
mamy wiel­kie pla­ny
bóg ojciec to nie fabry­ka
przy poran­nej modli­twie zarys słoń­ca
miga za powło­ką bru­du
chcę przyjść do cie­bie na dwo­rzec towa­ro­wy
nio­sę suszo­ne róże pro­wa­dzę ci
lwie­go robo­ta

kolej­ny dzień obra­ca­my się prze­ciw­ko śmier­ci
pej­zaż prze­my­sło­wy to impe­rium śmier­ci
ma głę­bo­ki głos
wypra­wia pocią­gi histo­rycz­ne
czer­wo­ne bia­łe nie­bie­skie świa­tła
zaci­ska­ją się wokół nas niczym pętla
ale kie­dy mówisz że nie ma uciecz­ki
jest to błąd wszyst­ko moż­na prze­zwy­cię­żyć
ktoś na wie­ży chłod­ni­czej nawo­łu­je do modli­twy
już samo to wystar­czy by prze­drzeć pej­zaż
jacyś ludzie w zako­lu palą liście
wszyst­ko moż­na
prze­zwy­cię­żyć

opo­wia­dam ci coś o miło­ści na tle pej­za­żu
nie mam naro­do­wo­ści chcę
przyjść do cie­bie do dmu­cha­wy
chcę zro­bić rewo­lu­cję chcę
się z tobą zesta­rzeć na sztucz­nej
wyspie bęb­ni się w kani­stry
deszcz ze śnie­giem ścią­gam
u cie­bie kurt­kę i dwa swe­try
chcę cię objąć poza pej­za­żem