Wkrótce Gdyby ktoś o mnie pytał Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego

Już 11 mar­ca pre­mie­ra Gdy­by ktoś o mnie pytał Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go. To już ósma książ­ka auto­ra w Biu­rze Lite­rac­kim. Tym razem spe­cjal­na, wyda­na w oko­licz­no­ścio­wej serii zwią­za­nej z dwu­dzie­sto­pię­cio­le­ciem ofi­cy­ny oraz upa­mięt­nia­ją­ca dwu­dzie­stą rocz­ni­cę wyda­nia pierw­sze­go tomu poety w wydaw­nic­twie kie­ro­wa­nym od same­go począt­ku przez Artu­ra Bursz­tę.

Już 11 mar­ca pre­mie­ra Gdy­by ktoś o mnie pytał Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go. To już ósma książ­ka auto­ra w Biu­rze Lite­rac­kim. Tym razem spe­cjal­na, wyda­na w oko­licz­no­ścio­wej serii zwią­za­nej z dwu­dzie­sto­pię­cio­le­ciem ofi­cy­ny oraz upa­mięt­nia­ją­ca dwu­dzie­stą rocz­ni­cę wyda­nia pierw­sze­go tomu poety w wydaw­nic­twie kie­ro­wa­nym od same­go począt­ku przez Artu­ra Bursz­tę. Autor będzie też gościem spe­cjal­nym wrze­śnio­wej Sta­cji Lite­ra­tu­ra.

W posło­wiu zamiesz­czo­nym w książ­ce Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki pisze: „Nie mam zbyt wie­lu dobrych wier­szy. Z tru­dem wybra­łem dwa­dzie­ścia pięć tek­stów, uwzględ­nia­jąc i dołą­cza­jąc w ostat­niej chwi­li jeden utwór spo­za ksią­żek”. I dalej doda­je: „każ­dy poeta zosta­wia garść kil­ku wier­szy, zale­d­wie przy­garść trzech lub czte­rech wier­szy. W moim przy­pad­ku będą to naj­praw­do­po­dob­niej ‘Nagrob­ki’, nad któ­ry­mi pra­cu­ję. Ale i ‘Nagrob­ków’ nie mogę być pewien. Skup­my się więc na tym, co jest”.

Gdy­by ktoś pytał o twór­cę, któ­ry w ostat­nim ćwierć­wie­czu pisał o poezji naj­bar­dziej gor­li­wie i docie­kli­wie, wie­lu czy­tel­ni­ków odpo­wie­dzia­ło­by: to Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki. Nikt nie spraw­dzał jej gra­nic – na samym sobie, po kres, śmiesz­ność i obłęd – rów­nie dotkli­wie jak „Dyciu”. Nikt nie dema­sko­wał zbru­ka­nia poetów rów­nie bru­tal­nie i nikt z podob­ną deli­kat­no­ścią nie odsła­niał czy­sto­ści samej poezji.

W wybra­nych przez auto­ra 25 wier­szach docho­dzi też do innych obna­żeń: język docie­ra do ciem­no­ści mat­czy­nej schi­zo­fre­nii, do roz­sz­cze­pie­nia zazna­cza­ją­ce­go histo­rię naro­dów (ukra­iń­skie­go i pol­skie­go) oraz kon­kret­nych rodzin, do szcze­li­ny, gdzie nic nie moż­na ukryć i pozo­sta­je tyl­ko bez­rad­ność. To wła­śnie tam – jak poka­zu­je przej­mu­ją­cy zbiór Dyc­kie­go – „koń­czą się możliwości/ i zaczy­na opo­wieść”.

Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki uro­dził się w 1962 roku w Wól­ce Kro­wic­kiej koło Luba­czo­wa. Jest auto­rem kil­ku­na­stu tomów poetyc­kich, za dwie ze swo­ich ksią­żek otrzy­mał Nagro­dę Lite­rac­ką Gdy­nia (Dzie­je rodzin pol­skich, 2006; Pio­sen­ka o zależ­no­ściach i uza­leż­nie­niach, 2009) oraz Nagro­dę Lite­rac­ką Nike (2009). Ostat­nio w WBPi­CAK wydał Dwie głów­ne rze­ki (2019). Miesz­ka w War­sza­wie.

Tka­czy­szyn-Dyc­ki od dwu­dzie­stu lat był zwią­za­ny z Biu­rem Lite­rac­kim. Naj­pierw w Legni­cy, a potem we Wro­cła­wiu uka­zy­wa­ły się jego tomy: Prze­wod­nik dla bez­dom­nych nie­za­leż­nie od miej­sca zamiesz­ka­nia (2000, 2003), Przy­czy­nek do nauki o nie­ist­nie­niu (2003), Poezja jako miej­sce na zie­mi (1988–2003) (2006), Pio­sen­ka o zależ­no­ściach i uza­leż­nie­niach (2008, 2009), Oddam wier­sze w dobre ręce (2010), Imię i zna­mię (2011) oraz Kochan­ka Nor­wi­da (2015).