Kamieńska: cierpliwie tłumaczy swoją starość, ustanawia hierarchie, co do których jest pewna, szuka Boga i znajduje Go w Księdze, innych ludziach, w przemijającym świecie. (…) jestem pewny, że choć nierówna, była poetką wybitną.

Kim była poetka, o której Piotr Matywiecki w Myślach do słów napisał:Odeszła w głębokie tło polskiej tradycji poetyckiej. I w tym tle trzeba szukać jej osobowości, tam ona żyje i dyskretnie, ale mocno oddziałuje – razem z całą polską poezją? Autorką ponad stu książek poetyckich i prozatorskich, książek dla dzieci, która nienawidziła słowa “baśń”, tłumaczką z języków słowiańskich, a także hebrajskiego i łaciny, eseistką, redaktorką? Czesław Miłosz napisał o niej, że “nie była wybitna”, Adam Ważyk uznał ją za “największą poetkę religijną XX wieku”, przywoływany Matywiecki określał jako “wielką”, a Miron Białoszewski nazywał “dewotką”. Nie mnie rozstrzygać, który z panów miał rację (pewnie żaden, a może po trochu wszyscy), tym bardziej że ciekawszy wydaje mi się “projekt Anna Kamieńska”, zaprezentowany w książce Rzeczy małe przez Bogusława Kierca.

“Nie ma rzeczy wielkich oprócz tych które są małe / i nic nie jest tak ważne jak to co nieważne / jak to gdy matka w śmiertelnej chorobie / szeptała Tam w spiżarni słoik konfitur dla ciebie”. Ten przytoczony wiersz – “Nie ma rzeczy wielkich” – może śmiało stanowić summę poezji i życiowego paradygmatu Anny Kamieńskiej, która upatrywała wielkość świata w “rzeczach małych”. Naiwne? Dla wielu z pewnością tak, ale chyba właśnie ta bezpretensjonalność i nie roszczeniowa postawa wobec życia czyni te wiersze tak bliskimi. Unikając wzniosłej metaforyzacji, polegając tylko na własnej intuicji, poetka potrafi zachwycić prostotą.