Rzeczy małe

Rzeczy małe

Rzeczy małe
To się zwykle układa
od jednego słowa
ukazuje się w jednym uśmiechu
czasem w niebieskim błysku okularów
w zdeptanej stokrotce
w plamie światła na ścieżce
w drżącej naci marchwi
w bukiecie pietruszki
to z prania rozwieszonego na balkonie
z rąk zanurzonych w cieście
to przechodzi przez zamknięte powieki
jak przez więzienny mur rzeczy przedmiotów
twarzy krajobrazów
to gdy się kraje chleb
gdy się nalewa herbatę
to od szczotki od siatki na zakupy
od skrobania młodych ziemniaków
od kropli krwi od ukłucia igiełką
gdy się szyje majteczki dla dziecka
i przyszywa guzik
do śmiertelnej koszuli męża
to przychodzi z trudu troski
z wielkiego wieczornego zmęczenia
z rozmazanej łzy
z modlitwy przerwanej zaśnięciem w pół słowa
To nie z wielkiej
ale z każdej drobnej rzeczy
ogromnieje tak
jakby Ktoś lepił Wieczność
jak jaskółka gniazdo
z grudek chwil

Tamten świat

Nie wierzę w tamten świat
Ale i w ten świat nie wierzę
jeśli nie przeszywa go światło
Wierzę w ciało kobiety
potrąconej przez samochód na ulicy
Wierzę w ciała
zatrzymane w pośpiechu
w geście w dążeniu
jakby właśnie miało się zdarzyć
oczekiwane od dawna
jakby za chwilę
sens miał podnieść
wskazujący palec w górę
Wierzę w oko ślepe
w ucho głuche
w stopę kulawą
w zmarszczkę u skroni
w czerwony ogień na policzku
Wierzę w ciała leżące
w ufności snu
w cierpliwość starości
w słabość nie urodzonych
Wierzę we włos zmarłego
pozostawiony na brązowym berecie
Wierzę że blask
rozmnożony jest cudownie
na wszystkie rzeczy
Nawet na chrabąszcza
co gmera się na grzbiecie
bezradny jak mały szczeniak
Wierzę że deszcz
zszywa niebo z ziemią
i że z deszczem tym aniołowie
zstępują widzialnie
jak żaby skrzydlate
Nie wierzę w ten świat
pusty
jak dworzec nad ranem
gdy wszystkie pociągi odjechały
do tamtego świata
Świat jest jeden
zwłaszcza gdy budzi się w rosie
a Pan przechadza się
między krzewami
zwierzęcych i ludzkich snów

Herody

Idą Herody idą straszyć dzieci
Wracają wdzierają się w sny
już już w sieni stukają
miotłą nogi omiatają
od ich oddechów gęsto słodko i mdło
oznajmiają że Bóg się rodzi
Król Herod w butach z cholewami
z śniegiem pod obcasami
tak okrutny że siebie się boi
drży jak listek
jęczy jak baba na piecu
Diabeł w butach palonych
z widłami od gnoju
parobas poczciwy
Anioł nieogolony
na brodzie okruchy świątecznego placka
gęsie skrzydło pod pachą
Siadają sobie na skrzyni
zapalmy bośmy Herody
częstują się tytoniem na skręta
Śmierci się przykrzy
każdemu zawadza jej kosa
aż się oprze o komin
zatoczy się na ławę
spod prześcieradeł majtasy dziurawe
A kto się nie wykupi bólem i cierpieniem
tego zmory nękać będą do świtu
A kto się nie wykupi srebrnym pieniądzem
ośmieją na mrozie płomienistym
A kto się nie wykupi łzami
tego zamkną w komorze z myszami
A kto się wykupi radością i śmiechem
tego zaproszą do tańca
do drobionego
do koła
do toczonego
usadzą na tronie
w lazurkowej koronie
zajrzy mu w oczy jasno
śmierć uśmiechnięta przymilnie
Śmieszno i straszno
Bóg się rodzi
śmierć kołem chodzi
anioł śpiewa fałszywie
paluchy składa deska do deski
diabeł z radości piszczy
ogonem się ogania
o diabłem być
Siano gałąź choina
w jabłku robak
w dziecku strach
Matko Jezu Maryja
tupią w środku nocy
zaglądają do szyb
w śnieżnym płótnie bez twarzy twarz
kłaniają się do nóg
Bóg się rodzi gloryja
Ciemność ogromna
Ogromny maluchny Bóg

Dusze zwierząt

Dusze zwierząt
koziołka rozszarpanego przez psy
zajączka co wisi głową w dół
z naderwanym uchem
koguta skaczącego bez głowy
suki ciągnącej za sobą sznurek krwi
gołębia z bielmem powiek leżącego pod płotem
dusze zwierząt
módlcie się za nami

Dawny list

Szklany blask zimy
miłosny list ojca
żarzy się pod wszystkimi śniegami

11 I 86

Hycel

Był taki człowiek hycel
straszył w snach dzieci
ukołysane szumem rynsztoków
jego wóz odrutowany toczył się
wśród ujadania psów
łapał je pętlą na długiej żerdzi
myślałam mnie to nie dotyczy
tak zawsze się zaczyna grzech anielstwa

Miód lipcowy

Ciotka dziś od rana w pasiece
snuje się dym szaleją pszczoły
Śniadówka siodła konia
Wojciechowska ucieka z truskawek
blaszana wirówka łomoce na werandzie
wosk dzieciom słodko usta zamyka
ktoś śpiewa na cały głos
Bramo rajska zamkniona
runo Gedeona
Tyś niezwyciężonego
plastr miodu Samsona

Modlitwa wieczorna

W starości trudno klęczeć ziemia od kolan odpełza
Ojcze nasz nie pamiętam twarzy
tylko gniewny błysk oka
cóż to za ojciec który nie zdążył
wziąć na kolana Jako i my odpuszczamy
trzeba i za matkę po równo i sprawiedliwie
Wieczne odpoczywanie jeśli trafi się takie wielkie zmęczenie
to śmierć jest dobra Niechaj jej świeci
pacierze co chwila uciekają w bok
trzeba je zapędzać do obory czarny warkocz
nagle zrobił się biały zacznijmy od nowa
Zdrowaś Maryja Maryjo wołali Maryjka
Bóg wie co się może czaić w oczach zielonych
dawniej ludzie nie pozwalali sobie na czułości
wystarczyło że rodziła dzieci żeby tak dojść
do przystanku autobusu codziennie o krok dalej
to można by jeszcze zobaczyć
najdłużej bolą nerwy pamięci i nerwy zdziwienia
czy możliwa jest noc po której nie ma dnia
Teraz i zawsze i na wieki wieków amen