W owym złożonym z dwóch części – “Spojrzeń” i “Rogu” – tomie, dominuje tematyka wyraźnie widoczna już w kilku poprzednich zbiorach Łukasiewicza: starość i przemijanie, szukanie sensu egzystencji. W Stojącej na ruinie są one dodatkowo podkreślane zimowym obrazowaniem przesyconym bielą – kolorem śniegu, ale także kości i włosów starców. Stylistyka ta uwidacznia się już w pierwszym utworze zbioru, gdzie podmiot pyta sam siebie: Co ja z tym życiem zrobiłem?/Co?, nie będąc w stanie dać sobie odpowiedzi.

Czas zagrożony przez śmierć jest w nowym tomie Łukasiewicza nie tylko nazywany wprost, ale też przywoływany pośrednio, poprzez ułamki jesiennych i zimowych pejzaży. Zwłaszcza – przez obrazy świata przykrytego śniegiem, będącego jednocześnie unaocznieniem zatrzymanego życia i zatrzymanej śmierci.

Nad słonecznym pejzażem wierszy Jacka Łukasiewicza płyną rzucające cień chmury (“Ile nam z siedemnastego wieku pozostało chmur – jak dziwne mają kształty. W jak spokojnych odbijają się wodach”; “Chmury”, tom Deszczyk i inne wiersze). Te chmury “płyną przez czas […] z niepokojem”, przypominając o przemijaniu, są one przedmiotowe, niepodporządkowanie konceptowi (jak np. u poetów baroku).

Tom Łukasiewicza jest w sporym stopniu zbiorem wierszy o tym, co mija lub minęło, co powraca już tylko we wspomnieniu. Jednak nie jest to tom rozliczeniowy, pożegnalny ani wspominkowy. Rezygnacja z patosu, którą sygnalizuje już pierwszy utwór, pozwala na przywrócenie wspomnieniom właściwej miary, na zachowanie ich wartości przy jednoczesnej stałej świadomości, że wspomnienie nigdy nie może zastąpić tego, co aktualnie doświadczane.

Czas. Śmierć. Przemijanie. Te trzy klucze budują Stojącą na ruinie. (Figura ruin też nie jest z tej perspektywy bez znaczenia. Z jednej strony ruiny są dowodem, że kiedyś coś istniało, potwierdzają bycie. Z drugiej – tak jak wspomnienia, tak jak wiersze – są tylko “fragmentem malowidła”, na którym nie widać najważniejszego.) Tworzą opowieść starszego człowieka, który coraz częściej żegna znajomych, rodzinę…