Stojąca na ruinie

Rodia

Rodia umarła dawno
tak jak Teodot
w Fajum

czas wyżarł jej twarz
na nagrobku

został w piaskowcu
krzyżyk i
wąż albo szal
owijający głowę

czas odłupał ręce
wzniesione w modlitwie

zostało
prawe oko
widoczne w kamieniu
spiczaste buty
i na kamiennej
sukni
skruszały ornament

Dokąd wiedzie…

dokąd wiedzie muzyka
w krzemowym wąwozie?

do wnętrza pomalowanego
żółto
stołu krzesła okularów

do milczenia
w pustym pokoju

[Co ja z tym życiem zrobiłem?]

Co ja z tym życiem zrobiłem?
Co?
To co jest ważne ukryłem
to co jest bliskie wtopiłem
w tło.

To co jest moje zaniosłem.
Gdzie?
W czymś się to życie zawarło.
Co było żywe umarło
w grze.

I w każdej zwrotce jest inny
raz starczy a raz dziecinny
raz winny a raz niewinny
krok.

Raz rozbiegany raz zwarty
raz powolny raz uparty
nażarty i nie na żarty.
A gdy odwrócą karty
– szok.

Głucha cisza głośne łkanie.
Co stało się
niech odstanie.
Zapisany na kolanie
sen.

Na chrześcijańskim pogrzebie
choć naprawdę nikt nic nie wie
jeden Bóg czeka na ciebie
w lekkim wietrzyka powiewie

Ten.

[gdzie wasze dusze chłopcy]

gdzie wasze dusze chłopcy
gdzie wasze dusze?
chodzą patrzą choć
nie mają nóg ani oczu

Leszek, Staszek, Feliks, Teodor

gdzie wasze dusze
przyjaciele

takie lekkie
przypadkowe – piękne
z oddali

gdzie ta zielona murawa
ścieżka którą idziecie w skos
po zboczu
górą błękitne powietrze
i para wodna w chmurze