Swym debiu­tanc­kim tomi­kiem autor wtrą­ca się w zwy­cza­jo­wy tryb uży­cia języ­ka, wytrą­ca – a zatem wyod­ręb­nia z zasty­głej cało­ści – kolej­ne skład­ni­ki rze­czy­wi­sto­ści i języ­ka, dzię­ki cze­mu my, czy­tel­ni­cy, choć tra­ci­my na chwi­lę bez­piecz­ne mode­le inter­pre­ta­cji, może­my się tym odzy­ska­nym przez poetę ele­men­tom przyj­rzeć jak dzie­ci, od nowa. Nie jest to jed­nak skraj­nie rady­kal­ny zamach na wszyst­ko, raczej sokra­tej­skie dzi­wie­nie się wła­snej nie­wie­dzy. U Sucha­nec­kie­go pra­ca rewo­lu­cji prze­bie­ga w sfe­rze mikro (np. jako „cisza pod­czas łącze­nia wago­nów w ręka­wi­cach”), filo­zo­ficz­ną wykład­nię trze­ba sobie pery­pa­te­tycz­nie (bo nigdy pate­tycz­nie!) wycho­dzić, a błysk wizji zja­wia się w tym, co przy­ziem­ne – poeta bowiem, po „miro­no­we­mu”, pro­po­nu­je nam „leżeć widze­nie”. Jeśli pra­gniesz medy­to­wać w nie­spo­koj­nych skład­niach, ten debiut jest dla cie­bie.